Zwetend, kotsend en klotsend naar de Dominicaanse Republiek

De eerste dagen na vertrek hadden we met windkracht 7 heftig zeilweer. En omdat het schip al enkele weken zo goed als droog was geweest was het hout gekrompen, wat voor veel lekkage zorgde. Bijna alle slaapplekken hadden last van binnenkomend zeewater en ook in de bilges (de verzamelplaats van het lekwater onderin de boot, wat we er dagelijks uit pompen) kolkte het water tegen de wanden omhoog de bedden in. Gecombineerd met zeeziekte en nog steeds erg hoge temperaturen was het voor velen een zware tocht. Doordat we wind én stroming tegen hadden kwamen we maar langzaam vooruit richting Boca Chica in de Dominicaanse Republiek. Maar toen we eenmaal Kaap Beata voorbij waren ging het een stuk vlotter. In een paar grote halen stoven we naar Boca Chica om daar volledig op zeil binnen te varen en aan te leggen.

Foto´s

Foto´s van het zeilen van Colombia naar de Dominicaanse Republiek.
Foto´s van ons verblijf in Juan Dolio

Kotsend de afwas doen

Doordat we direct na het vertrek zulk ruig weer hadden konden de mensen niet eerst langzaam wennen aan het schip, met als gevolg dat er meer zeezieken waren dan anders. Bas is echt vier dagen beroerd geweest en werd zelfs daarna nog misselijk als ze naar binnen moest. Voor haar werd dan ook eten opgeschept wat aan haar gegeven werd zodat ze het kombuis niet in hoefde. Slapen moest ze uiteraard wel, dus dat was geen pretje voor haar om het superhete, vochtige, stinkende, lekkende vooronder in te moeten. Dat was het voor niemand, maar als je dan ook nog eens misselijk bent wordt het helemaal afzien. Ook ik had deze keer last van zeeziekte, met name de eerste dag, zat ik te knikkebollen tijdens mijn wacht. Samen met Christof deed ik de afwas waarbij eerst hij over zijn nek ging en ik al snel volgde. Gelukkig spoelde alles snel weg door de hoge golven die over het dek sloegen.

Eerste echte ‘squall’

Na de windkracht 7 van de eerste dagen werd het een stuk rustiger zeilweer. De kapitein waarschuwde echter voor de zogenaamde squalls, plotselinge weersveranderingen veroorzaakt door zich snel ontwikkelende wolkenpartijen. De opdracht is daarom dan ook om te blijven uitkijken voor dreigende wolken. Het is echter moeilijk voor te stellen hoe zoiets gaat… tot je er eentje om je oren krijgt. Op een rustige nacht was ik de koffie en thee aan het verzorgen voor de volgende wacht. Ik had ze al gewekt en wachtte op Bas om haar een kop thee in te schenken. Daarna stapte ik naar buiten en werd echt overvallen door zeer zware windstoten en regen. Lammert neemt dan het roer over en we moesten dírect twee zeilen strijken, in het donker, op een dansend schip in de stromende regen. Ondanks dat we er zo door werden overvallen hadden we de twee zeilen binnen no-time gestreken en was het verder de squall uitwachten in de stromende regen. Omdat we toen toch al allemaal aan dek waren besloot Lammert maar direct na de squall overstag te gaan. Onze rustperiode werd dus behoorlijk ingekort, plus dat je door de adrenaline nog eens extra lastig slaapt. Maar vanaf toen was het iedereen wel duidelijk waarom we in dit gebied ook bij rustig weer de harnassen al aan moeten hebben. Want áls die squall komt dan heb je geen tijd om die aan te doen.

Upgrade naar de seniorencabine!

De meeste trainees slapen in het vooronder. Zoals ik al beschreven heb is dat niet het meest comfortabele verblijf. De ingang voor op de boeg is ook nog eens erg krap, wat bij slecht weer nog lastiger wordt gemaakt omdat de kap dicht moet blijven. Er is echter één cabine met twee traineeslaapplekken in het achterste stuk van het schip. En behalve dat je daar maar met twee man ligt zijn de twee ingangen ernaartoe vele malen comfortabeler. Als je met slecht weer in het vooronder slaapt moet je eerst je pak en harnas aan, dan door de krappe ingang je naar boven wurmen, dan het hele dek over naar achteren naar de wc, daar je harnas weer uit, je ding doen en dan alles nog een keer aan en uit om terug te keren naar je slaapplek. Daarentegen kan je vanuit de tweepersoons cabine binnendoor naar achteren en kom je via de navigatiekamer rechtstreeks bij de wc uit, wat een gemak! En dan er is ook nog eens minder lekkage, een eigen bedlampje en diverse laatjes om je spullen op te bergen. Heet is het er nog steeds en 100 procent lekvrij is het ook niet, maar het is met name bij koud en nat weer een stuk praktischer.

Spullen selecteren voor Bas haar vertrek en mijn verhuizing

De oudste trainees hebben eerste keus om in die cabine te mogen slapen, en laat ik nou de op één na oudste zijn! Tot nog toe was het handiger om samen met Bas in het vooronder te slapen, omdat we ook een hoop spullen deelden. Maar, nu Bas van boord gaat heb ik aan Lammert laten weten vanaf nu graag in de seniorencabine te willen slapen. Eergisteren hebben Bas en ik daarom al onze troep uit het vooronder gesleept, gedroogd, uitgezocht en gesplitst in wat Bas meeneemt, wat ze achter laat op de boot, en wat er van mij naar mijn nieuwe onderkomen moest. Bij het inruimen van mijn nieuwe slaapplek voelde het echt als een upgrade, lang leve de senioriteit 😉 Ik ben heel benieuwd hoe het me gaat bevallen.

Smerige, onveilige havenplaats Boca Chica

Als er iets is wat me tegenvalt deze reis dan zijn het de ligplaatsen van de Tres Hombres. Op mijn eerdere reis met de Tres Hombres naar Denemarken hadden we fantastische ligplaatsen. En de eerste ligplaats in Douarnenez voldeed ook aan die verwachting: aan de kade, in de historische haven, langslopende mensen en winkels en horeca binnen handbereik. Maar daarna ging het hard bergafwaarts en lagen we in oncharmante vieze cargohavens, buiten het stadscentrum. Boca Chica is daarmee wel het dieptepunt. Buiten de havenpoort is het zeker ’s nachts te gevaarlijk om te lopen, en ook Boca Chica zelf is een vieze onaantrekkelijke plek vol ‘in your face’ sextoerisme en hasselaars die niet van ophouden weten. De Tres Hombres is uiteraard op de eerste plaats een vrachtschip, maar ik had toch op iets leukere ligplaatsen gehoopt. Ik weet dat de mensen van Fair Transport (het bedrijf achter de Tres Hombres) hier hard aan werken, ik hoop dan ook dat dat ze lukt voor de toekomstige tochten.

Laatste dagen samen met Bas

Zoals gezegd stapt Bas hier van boord en ga ik zonder haar verder op de Tres Hombres richting Nederland. De laatste keer dus dat we nog samen zijn op deze tocht. Zo’n 25 Km ten oosten van Boca Chica ligt Juan Dolio, met de mooiste stranden aan dit stuk van de kust en een stuk leukere sfeer dan Boca Chica. We hebben een leuk hotel gevonden, gerund door een erg vriendelijke familie. Aan de overkant hebben ze een bar-restaurant en daarna komt het prachtige strand met zalig helder water. Woensdag gaan we helpen met laden van de rum maar verder houden wij hier even vakantie van het Tres Hombres gebeuren.

Op naar de Azoren

Lammert hoopt aanstaande vrijdag hier te kunnen vertrekken. Lukt dat niet dan wordt het de maandag daarna. Dat wordt een lange trip van ongeveer vier weken. Daarna is er een extra stop tussengekomen, te weten Engeland, waarna we dan richting Amsterdam gaan. De oorspronkelijk geplande aankomstdatum daar was 22 september, maar of we dat gaan halen is nog maar de vraag. We hebben nu al bijna drie weken vertraging en een extra stop kost ook tijd. Maar wie weet, staat de wind perfect en vliegen we naar de overkant.

Plannen van Bas

Tot gisteren wist Bas nog niet wat ze ging doen vanaf nu. Maar een nieuwe trainee die hier opstapt heeft haar enkele tips gegeven over reizen in de Dominicaanse Republiek en haar haar Lonely Planet gegeven. Ook het hotel waar we nu zitten voelt dermate lekker dat Bas besloten heeft de resterende tijd hier op de Dominicaanse Republiek door te brengen. En vanochtend heeft ze haar terugreis geboekt, 12 september vliegt ze terug op Brussel.

Dus aanstaande vrijdag of maandag gooit Bas de trossen los van de Tres Hombres en zien wij elkaar weer ergens in September. Mijn volgende bericht komt waarschijnlijk vanaf de Azoren.

Foto’s en video