Na de indrukwekkende, maar deprimerende oorlogsverhalen (en foto’s) die we in San Salvador te verwerken hadden gekregen wilden we weer wat actie en afleiding. Vanuit de hoofdstad zijn we richting westen gegaan. We wilden vulkanen beklimmen, wandelen door een natuurpark en naar de kust. De kust is gelukt, zoals je op de foto hiernaast kan zien. De rest bleek wat lastiger….

Cerro Verde in de mist
Het regenseizoen betekent niet alleen minder zon, maar ook minder uitzicht. We wilden in Cerro Verde overnachten en vulkanen beklimmen. Maar zoals je hiernaast kan zien was het uitzicht uiterst beperkt. Het leverde wel wat mooie plaatjes op, maar we hebben er niet overnacht, noch gewandeld. Jammer, want het zag er op de foto´s van anderen erg mooi uit. Voordeel is dat ons voornemen om het tempo te verhogen zo wel uitkomt!

Routa de las Floras, maar dan zonder bloemen
In hetzelfde gebied als de Cerro Verde ligt de Routa de las Floras. Een bergachtige route door de bergen, langs diverse kleine plaatsjes, volop bloemen, maar je raad het al, in DIT seizoen zijn er geen bloemen! Wel nog steeds een erg mooie route, die we afgelegd hebben achterin de pickuptruck van Manolo, een locale tourleider. Gelukkig regende het niet zo erg als toen we vanuit Juayua teruggingen naar Santa Ana, toen zaten we in de bus en daar waren we erg blij om! Zie de foto´s van Cerro Verde en de Routa de las floras.

El Imposible was inderdaad onmogelijk
El Salvador is het dichtsbevolkte land van Midden-Amerika. Het heeft hierdoor nog maar weinig over van zijn oorspronkelijke natuur. Één van de beste parken is het park ´El Imposible´ vernoemt naar een ´onmogelijke brug´. Vanuit Tacuba, een dorpje in het westen organiseert Manolo, van ImposibleTours, tochten door het park. We hebben eerst overnacht in het hostel van zijn ouders, waar zijn vader ons een 600-jaar oude boom heeft laten zien. Elke avond wordt deze boom bezocht door duizenden papagaaien om er in te overnachten. Een onvoorstelbaar gezicht en oorverdovend lawaai, wat een HERRIE!!!

´s Avonds hebben we die boom bekeken en de volgende dag zijn we met Manolo op tour gegaan, samen met  Mianh uit Londen en Adam uit Boston. Helaas bleek dat we, na zo´n 3 uur ploeteren in de hitte door koffieplantages, jungle en riviertjes, niet verder konden. Door het regenseizoen was een wand waar we omhoog moesten klauteren spekglad geworden. Manolo vond het niet verstandig om verder te gaan en besloot dus terug te keren. Manolo baalde uiteraard, want hierdoor hebben we het échte park gemist, en weten we dus niet wat er zo onmogelijk is aan de ´puente imposible´, maar de tocht was evengoed spectaculair!  Zie de foto´s van Tacuba en het park hier.

Paradijs aan het strand
Na onze mission Imposible zijn we naar een stuk strand gegaan waar een we in het ´huis´ van een bevriende familie hebben overnacht. Waar het precies was, welke plaats, weten we niet, maar het lag ongeveer 20 Km van de grens met Guatemala af. De familie gebruikt het huis alleen tijdens Semana Santa, en verder staat het dus leeg en wordt het beheerd door een andere familie en wordt het af en toe gebruikt door Manolo voor een tour. We hebben er zalig in zee gezwommen, daarna in het zwembad van het huis gezwommen, cuba-libra´s gedronken, verse gegrilde tonijn gegeten en daarna kampvuur op het strand waar we moedige pogingen hebben gedaan om de Maringa te dansen. Oftewel, een paradijsje! Wil je er NU ook er even tussenuit, kijk dan naar de foto´s ervan.

Santa Ana twee keer
We schrijven dit verhaal vanuit Santa Ana, de 2e stad van El Salvador. Hier hebben we al een keer eerder overnacht, na ons mislukte bezoek aan Cerro Verde. Omdat het op onze weg terug ligt, we een enorme berg was hebben, en we onze foto´s wilden uploaden bezoeken we deze stad nu nog een keer. De eerste keer hebben we overnacht in een hotel vlak bij de busterminal. Deze 2e keer hebben we een ander hotel genomen, Casa Frolaz, een aanbeveling van Manolo. En het is inderdaad de moeite waard. Een prachtig huis, met keuken, tuin, kunst aan de muur (de eigenaar was kunstschilder) en mooie zitkamer. In Santa Ana zelf bevindt zich het mooiste theater van Midden Amerika (volgens de lonely planet). Voorlopig hebben we het helaas alleen van buiten kunnen zien, misschien gaat het nog lukken om het ook van binnen te bekijken. Meer van het theater, de duiven op de catedral, de krullers van de eigenares van ons eerste hotel hier én het interieur van het tweede hotel kan je bekijken in het album van Santa Ana.

Plannen
Als morgen onze onderbroeken, t-shirts en handdoeken weer schoon en droog zijn gaan we weer verder door El Salvador. Hoewel we hier niet meer zo heel veel te doen hebben. We willen nog 2 dorpjes bezoeken, Alegria en Perquin, en daarna is het tijd voor het volgende land: Honduras. Jullie zien, de vaart zit er in!

groeten,
Bas en Eelco