Typhoon, 17 oktober 1989, door Reinier Jongerius.
Aansluiten in de file door de Sahara
ZAANDAM.-“Is dit nu alles?”. Dat vroegen Eelco, Richard en Rob zich wel eens af. Het antwoord hadden ze eigenlijk al snel klaar: “Nee, dit is niet alles!”. En dus deden ze er iets aan. Ze zochten het avontuur, dat ze volgend jaar hopen te vinden in Afrika. Begin januari vertrekken zij voor een jaar naar de woestijn. Vos: “We hebben zo langzamerhand het gevoel dat er ook een file in de Sahara staat, zoveel mensen schijnen er heen te gaan. Best, het blijft voor ons toch nog een hele grote uitdaging
De drie 23-jarigen kennen elkaar van de middelbare school. “Europa was op, eigenlijk wilden we de hele wereld gaan bekijken, maar dat bleek toch wel wat te veel. Daarnaast ligt de weg naar Azië politiek gezien wat moeilijk en is het erg kostbaar om met eigen vervoer naar Latijns-Amerika te gaan. Afwegingen die ervoor zorgden dat Afrika het continent werd, waar we ons op gingen richten”.
Vele gesprekken zijn er, na die keuze, geweest met mensen die al ervaringen hadden met soortgelijke reizen. Daardoor hebben ze een hoop kennis opgedaan, maar ontstond er ook veel verwarring. Er is niet één manier om Afrika te doen. Alles hangt af van wie of wat je tegenkomt.
Ze moesten al snel improviseren tijdens een belangrijk onderdeel van de voorbereiding. De auto die zij wilden hebben, moest een verlengde Toyota Landcruiser zijn. Duidelijk moeilijk te vinden dus. En toen ze er één in Rotterdam gevonden en gekocht hadden, bleek het niet helemaal een goede koop te zijn geweest. Bij opening van de motorkap brak er spontaan een scharnier en hing de kap er op een potsierlijke manier bij, zodat het trotse gevoel al snel verdween. Toen ze later, tijdens een APK-keuring, de achterdeur wilden openen bleek de slotconstructie verrot. De deur kon niet meer open. De keuring werd toen maar even uitgesteld. Gelukkig hebben de Afrikagangers voldoende technische kennis in huis. Ze zijn allen opgeleid op MTS/HTS-niveau.
De drie gaan er vanuit, dat de reis ook behoorlijk karaktervormend zal zijn. Er zullen onderweg problemen genoeg komen. En dus moet blijken hoe ze het onderling over ettelijke zaken eens kunnen worden. Dat zal op den duur wel eens slikken voor de een of ander worden. “Ach, daar wordt je misschien wel hard van. En je leert er van”.
Promoboekje
Wilden ze het plan doorzetten dan moest er een professionele aanpak komen. Vos: “We zijn toen begonnen met een vrij strikte taakverdeling. Richard is verantwoordelijk voor de auto, de motor en dergelijke. Eelco richt zich op de voedselvoorziening en de franse taal, en ik hou me bezig met visa, medische onderdelen en de financiën. De arts Hans Bonekamp begeleidt ons bij de medische voorbereiding. De reis wordt financieel mogelijk gemaakt door een groot aantal bedrijven en instellingen, tien in totaal. We hebben een “Promoboekje” gemaakt met foto’s en dergelijke. Leuk om aan enthousiaste mensen te laten zien. En wie weet helpen die ons ook weer, want voor fl. 150,- sturen we een ansichtkaart vanuit elk land dat we aandoen. Leuk om eens een kaartje “uit den verre” te krijgen en prima voor ons qua sponsoring. Veel familieleden en vrienden helpen ons ook op die manier”.
Diezelfde familieleden kijken en doen “zorgelijk positief” mee. De trekkers hebben alle drie ontslag genomen uit hun werkkring. Of ze hun baan na een jaar terugkrijgen is niet zeker. Een groot risico dus, dat ze niettemin met overtuiging nemen. Hun maatschappelijke carrière verliest het vooralsnog van het avontuur, dat lokt. Ook hun vriendinnen behoren tot de achterblijvers in Zaandam.
Biertje
De verwachtingen zijn hoog gespannen. Nieuwe culturen, woestijnidylles, wat zullen ze tegenkomen ? Maar ze verwachten niet alleen mooie momenten. Het zal hard werken worden, er zullen veel problemen moeten worden opgelost en er zal week-in-week-uit gezorgd moeten worden voor de eerste levensbehoeften. En elke dag met zijn drieën in de daktent. Ruzies, verschil van mening, woordenwisselingen en dergelijke ? Vos: “We nemen wel een biertje, dan is het meestal wel opgelost”.
De reis zal gaan vanaf Marokko, dwars door Afrika, met een aantal zijwegen, naar Botswana. Daar is een prachtig natuurpark, gezien tijdens een documentaire op de televisie, en dat is het eindpunt van de reis. De terugweg is nog onbekend. misschien is er nog geld over om met de auto terug te gaan, anders is ook de verkoop ervan nog een mogelijkheid om aan geld te komen. Zo niet, dan moet er gewerkt worden. In hun eigen branche zou dat het mooiste zijn en anders moeten ze aanpakken wat zich voordoet. Een open einde dus. Dat is precies wat ze willen. En bij terugkomst; een zucht naar meer, of een zucht van verlichting dat ze eindelijk weer thuis zijn. De tijd zal het leren.
Typhoon, 17 oktober 1989, door Reinier Jongerius.