Helaas Nice niet gehaald

Het plan was om van de Waddenzee naar de Middellandse zee te lopen. Een tocht van ongeveer 2500 Km waar we ongeveer 4 a 5 maanden de tijd voor hadden. We zouden beginnen met het Pieterpad wat in Maastricht naadloos overgaat in de GR5, richting Nice. We zijn begonnen, maar hebben Nice helaas niet gehaald.

Beginnen met het Pieterpad
Het was in 2015 al vroeg in het jaar mooi weer, dus in april pakten wij onze spullen en namen we de trein naar Groningen en daarna de bus naar Pieterburen. Wij wilden per se van de Waddenzee naar de Middellandse zee, dus we moesten eerst nog een stukje naar het noorden, want Pieterburen ligt niet aan de kust. Na het aantikken van de Waddenzee konden we eindelijk zuidwaarts. Vanaf toen was het zuidwaarts, met als eerste overnachtingsadres het NTKC kampeerterrein Eenrum.

Gastvrijheid op het vlakke Groningse land
De volgende dag hield het mooie weer echter al snel op. Met striemende regen liepen wij over het vlakke land van Groningen. Om mijn regenbroek aan te doen stopten we bij een boerderij met een bankje buiten. Een vrouw kwam naar buiten en nodigde ons uit om binnen wat warms te komen drinken en ons daar om te kleden. Dit was de eerste van de vele uitingen van gastvrijheid die we al wandelend door eigen land meemaakten.

Micro-ontmoetingen
Al wandelend ben je ook heel toegankelijk voor anderen. Vaak stopten mensen voor een praatje met ons, we noemden het onze micro-ontmoetingen. Zo ontmoet je heel veel bijzondere en leuke mensen. Veel meer dan als je op de fiets of met de auto op pad bent. Wat ons daardoor ook opviel is dat de wereld veel leuker en positiever is dan het beeld dat je thuis via de media van krijgt. Er blijken heel veel vriendelijke mensen te zijn, maar dat is niet nieuwswaardig, dus krijg je alleen het rottige nieuws te zien, waardoor je ook een rottig beeld van de wereld krijgt. Maar ga maar eens wandelen, dan ontdek je hoe aardig de meeste mensen zijn!

Veel weekendlopers, slechts enkele doorlopers
Veel mensen lopen het Pieterpad stukje voor stukje, ze overnachten ergens en lopen dan enkele etappes van het 500 km lange wandelpad. Zo doen ze jaren over het Pieterpad. Die mensen kwamen we vooral in het weekend tegen. Op makkelijk te bereiken opstapplaatsen was het dan soms best ‘druk’ op het wandelpad. Doordeweeks hadden we de route dan weer voor onszelf. We hebben slechts enkele lopers ontmoet zoals wijzelf, dat was uiteraard een goed moment voor een groepsfoto en lofuitwisselingen onderling. De rust op het pad was fijn, maar minder fijn was dat veel voorzieningen dan ook gesloten waren en we dus vooral op onszelf aangewezen waren. Geen koffie met appelgebak dus na de eerste 1,5 uur lopen, maar wat water en een havermoutkoekje. Geen uitsmijter met kaas maar een broodje pindakaas. Als het droog is is dat geen probleem, maar als het regent is het wel zo prettig als je ergens overdekt kan zitten. Met namen in het bos zijn de bushaltes dan dun gezaaid.

Overnachten

Overnachten deden we meestal op campings want het was mooi weer. Maar mocht je slecht weer hebben, dan zijn er ook voldoende B&B’s langs de route. We hebben het ook gecombineerd met Couchsurf adressen die we van te voren hadden uitgezocht, en vrienden-op-de-fiets is uiteraard ook een optie. Diverse campings hebben ook trekkershutten zodat je bij slecht weer wat meer bewegingsvrijheid hebt. Ook hebben veel campings een overdekte ruimte en/of keuken waar je als tentkampeerder kan schuilen bij slecht weer.

Regenweer is loopweer
We liepen tussen de 15 en 35 kilometer per dag, afhankelijk van hoe we ons voelden of hoe het weer was, of waar we zin in hadden. Op die manier kan je, zelfs inclusief rustdagen, de 500 km van het Pieterpad prima doen in 4 weken. En in tegenstelling tot wat je zou denken waren de mooie dagen juist de dagen om eens niet te lopen. Even lekker bij de tent liggen en je was doen is prettiger als het mooi weer is. Veel prettiger dan als het regent. Dus als het regende gingen we juist wandelen, warm wordt je toch wel. Althans, als je goede spullen hebt zodat je droog blijft.

Last van de achilles
En zo genoten wij enorm van Nederland, de vrijheid, de aardige mensen en het buiten zijn. De conditie was goed, we voelden de 16 kilo rugzak bijna niet meer, het lopen ging haast vanzelf. Na 20 km voelden we ons nog prima, konden we zonder enige moeite nog 5 km erbij doen. Maar, bij Gennep begonnen de heuvelen en begon ik last te krijgen van mijn achillespezen. Zowel links als rechts waren ’s ochtend pijnlijk stijf en dat werd steeds erger. Op het laatst kon ik eigenlijk niet meer lopen. Ik wist ook dat je heel voorzichtig moet zijn omdat achillespeesblessures chronisch kunnen worden.

Rust mocht niet baten, heel rustig verder
We hebben na Gennep een paar weken rust gehouden en ik heb nog een sportarts bezocht. Het ging toen beter, dus we zijn heel voorzichtig weer verder gelopen. Het ging, maar het was wel duidelijk dat ik met deze achillespezen de Alpen niet over zou komen. Het bereiken van de

St.Pietersberg was daardoor zowel een hoogte- als dieptepunt. We hadden de 500 km gehaald, maar daar stond ook het bord naar Nice, nog 1877 km. We hadden zó graag doorgelopen maar moesten helaas omkeren en terug naar Maastricht.

Volgend jaar verder
Omdat we nog enkele maanden over hadden en we geen zin hadden om naar huis te gaan zijn we na Maastricht de Waddeneilanden overgehopt. Toen we op het laatste Nederlandse eiland zaten werd het weer slechter, dus zijn we verder gehopt naar de Griekse eilanden. Van die twee trips volgt later nog een verhaal met foto’s. Voor dit jaar staat zeilen met de Tres Hombres op de planning, maar volgend jaar willen we de GR5 nogmaals proberen te bedwingen. Dat wordt dus goed trainen en … niet te snel zodat het achilleslijntje niet breekt.

 

Overige foto’s: http://fotos.baseneelco.nl/index.php?/category/487
Pieterpad deel 1: http://wandelnet.nl/pieterpad-deel-1-law-9-1
Pieterpad deel 2: http://wandelnet.nl/pieterpad-deel-2-law-9-2