Ons vorige artikel schreven we 3 juni vanuit Flensburg. We zijn nu al bijna 2 weken. En ja, we zijn fietsend in Kopenhagen beland, maar dat heeft wederom veel langer geduurd dan van tevoren gedacht.
Covid, Lyme of TBE?
Al vrij na de start kreeg Eelco hoofdpijn. Maar het was warm, we fietsten voor het eerst met een helm, en de hoofdpijn verdween ook weer regelmatig. Maar op het eiland Falster werd Eelco echt ziek. Eelco wist met pijn en moeite er die dag 27 km uit te persen. Gelukkig was er op die route toen een camping en hoeven we niet de volle geplande 60 km te fietsen. Hij had knallende koppijn, enorme spierpijn in de benen, nekpijn, en totaal, totaal geen conditie. Na een koortsige nacht zijn we de dag erna naar de dokter gegaan. We kregen echter geen goed gevoel bij de huisarts in Stubbekøbing, waar we kampeerden. Dus zijn we met de bus naar het ziekenhuis in het grotere Nykobing gegaan. Via een telefoonnummer met Deens keuzemenu (handig!) moesten we een afspraak maken voor de noodarts terwijl we er al voor de deur zaten! Heel bijzonder geregeld hier. Maar het lukte. Ze hoorde me aan en het kon volgens haar drie dingen zijn: Covid, Lyme of TBE. TBE blijkt voor Tick Born Encephalitis te staan. Het is bij ons in Nederland erg zeldzaam, er is geen medicijn voor en het kan erg gevaarlijk, zelfs dodelijk uitpakken. Waar het in Nederland is voor gekomen blijkt wel precies waar wij op NTKC-terreinen hebben gekampeerd en Eelco tekenbeten heeft opgelopen. Er was dus een risico dat hij TBE had. Voor Covid kon ik me laten testen (bleek neg.). Voor Lyme gaf ze penicilline. Maar aan TBE kon ze niets doen. Haar advies: ga door naar de hoofdstad waar ze je erop kunnen testen.
Naar de dokter in Kopenhagen
De toeristische route naar Kopenhagen hebben we maar links laten liggen. We zijn in drie korte etappes rechtstreeks naar Kopenhagen gefietst. De conclusie van de arts daar was dat Eelco geen TBE had,jippie! Zijn CRP (ontstekingingsindicatie) was al gedaald van 22 (in Stubbekøbing) naar 11, de bloeddruk was goed en de pupillen stonden helder. Hij had duidelijk wel een of ander virus maar was volgens haar al aan de beterende hand. Ze schreef twee dingen voor: Naxopran en RUST! Dan zou hij na twee a drie dagen alweer een stuk beter moeten zijn. Gisteren heeft Eelco de hele dag liggen slapen. En vanochtend was de hoofdpijn er nog wel maar er was ook weer energie. Energie bijvoorbeeld om dit stukje te schrijven. Het lijkt dus de goede kant op te gaan.
Veel eilanden, zeer verschillend
Ondanks de gezondheids perikelen van Eelco hebben we toch kunnen genieten van de fietstocht over de vele eilanden van Denemarken. Vaak tik je op een dag meerdere eilanden aan. Het valt daardoor goed op hoe verschillend ze zijn. Aero is klein, pittoresk en zeer heuvelachtig. Daarentegen doet Lolland (betekent laagland) eerder denken aan noord-oost Groningen. Helemaal met het weer dat we daar hadden, grauw en schuine wind tegen, ideaal fietsweer voor 40 kilometer door de vlakte. Het viel ons daarbij op dat het er erg armoedig was; veel leegstand, slecht onderhouden huizen, en tuinen die als vuilnisbelt worden gebruikt. Het blijkt dan ook het armste eiland van Denemarken te zijn. En dat was te zien.
Fijne voorzieningen voor fietsers op de campings
De luxe van de vele bakkerijen onderweg, zoals in Duitsland, kent Denemarken niet. Daarentegen zijn de campings een fietsersparadijs. Er is altijd wel een keuken met gasfornuis, oven en magnetron en er zijn plekken om binnen te zitten. De ene keer luxer en beter onderhouden dan de andere keer maar het is er wel. Heel fijn als het koud is en regent. En, onze voorraad gastankjes blijft zo lekker op peil!
Driewielertjes langs de weg
De Denen hebben een mooie manier om automobilisten te waarschuwen voor spelende kinderen. Ze zetten gewoon een kinder driewielertje langs de weg. We keken eerst verbaasd naar zo’n verdwaald fietsje, maar later zagen we er zoveel dat het wel een betekenis moest hebben. Een mooi burgerinitiatief en veelzeggender dan verkeersborden.
Hopelijk snel verder naar Zweden
Het is maar goed dat we geen krappe planning hadden voor deze reis. Die hadden we nooit gehaald. Gelukkig hebben we meer tijd, tijd genoeg om te herstellen. Al hoe frustrerend het wachten ook is. Met name voor Bas, als Eelco weer eens een hele dag ligt te slapen en het te koud is om lekker bij de tent te zitten. Maar hopelijk kunnen we snel weer verder.
Of we daarbij Kopenhagen nog gaan bekijken hangt er vanaf. Echte noodzaak is dat niet, we zijn er al vaker geweest. Bijvoorbeeld in 2020, op weg naar Lapland, vlak voor covid uitbrak (zie dit fotoalbum). Dus wie weet houden we het bij een snelle stop.
Tot de volgende keer, hopelijk vanuit Zweden!
