Dat is een understatement, want het zit flink tegen. Na ruim een week hadden we nu diep in Duitsland moeten zitten. In plaats daarvan zitten we op het NTKC terrein in Austerlitz vlakbij Zeist. De reden is mijn achillespeesblessure.

Achillesblessure

Die blessure heb ik opgelopen in 2015, toen we van Pieterburen naar Nice wilden wandelen. Helaas kwamen we niet verder dan Limburg waar we moesten stoppen vanwege een ernstige achillesblessure. Eigenlijk had ik al veel eerder moeten stoppen maar het was te leuk. Zie het artikel over die wandelvakantie. Daarmee heb ik de blessure alleen maar ernstiger en chronisch gemaakt. Afgelopen december ben ik geopereerd en het herstel ging voorspoedig. De beste therapie bleek fietsen te zijn, want zelfs na flink stoempen door de polder had ik geen last.

Toch last ondanks lage tempo

Een fietsvakantie leek dus ideaal, therapie en ontspanning tegelijkertijd. En het ging ook fantastisch. We maakten niet teveel kilometers per dag en we fietsten ook niet te hard. Maar kennelijk was meerdere dagen fietsen achter elkaar toch teveel van het goede. Na 4 dagen fietsen en genieten kreeg ik ’s nachts last. Deze keer wil ik het niet verder verpesten dus besloten we een flinke pauze in te lassen. Vandaar dat we nu dus terug zijn in Nederland. Terug naar een leuk kampeerterrein waar we ook vrienden hebben in de buurt.

Het plan

Komende tijd willen we langzaam de fietskilometers opvoeren met veel pauzedagen tussendoor. Als we dan 40 km kunnen fietsen zonder dat ik last heb, pakken we de trein weer en gaan we verder waar we zijn gebleven. Als het herstel langer duurt, dan moet dat maar, ik ga het niet nog eens forceren. Mijn lesje heb ik wel geleerd.

Al met al dus een flinke domper op onze reis. Al de zoveelste keer dat we iets moeten afbreken vanwege deze blessure. Maar we hebben ruim de tijd om Stockholm te halen en als het niet halen is dat jammer maar geen ramp.