Hoewel we wel wind mee hadden duurde het toch langer dan de kapitein verwacht had. De wind was minder sterk dan gehoopt en stond ook niet helemaal ideaal voor ons einddoel, Grenada. Maar, we zijn er, na drie redelijk relaxte weken zeilen waardoor er volop tijd was voor onderhoud aan het schip, lezen , gitaar spelen, babbelen, navigeren en zonnen.

Bas weer drie dagen zeeziek

Hoewel het zeilen relaxed ging wil dat niet zeggen dat alles van een leien dakje ging. Allereerst had Bas de eerste drie dagen weer last van het schommelen van de boot. Uit haar eigen mail naar vrienden toe een citaat:

“Nou ik ben er wel achter dat ik geen zeevrouw ben, 3 a 4 dagen zeeziek geweest en na twee en halve week had ik genoeg van die constante schommeling. Brood bakken duur zeker twee keer zo lang als thuis. Eerst als slangenmens via een luik het meel halen, daarna ruimte maken om alles goed vast te zetten zodat er geen meel, water of gist door de galley vliegt. En dan het deeg kneden, heen en weer geslingerd worden tussen iedere kneding door. Ik heb veel blauwe plekken overal van het stoten. Maar ’s nachts is het erg mooi om bij maanlicht aan het stuur te staan en heerlijk om na 4 uur Eelco weer te zien en zelf weer te mogen gaan slapen voor drie en een half uur.”

IJzertekort bij Eelco?

Bij mij ging het met de gezondheid ook niet helemaal goed, ik had bijzonder veel dorst, dronk dus veel, maar moest dus ook gedurende de slaap periodes veel naar de wc, waardoor er van slapen weinig kwam. Bijkomende hoofdpijn zorgde ervoor dat ik de dagen zat af te tellen hoe lang we nog “moesten” varen. Echt genieten van het zeilen zat er niet in. Toevallig hadden we het met de kok eerder over mijn (en haar) bloedgroep gehad, O-negatief. En volgens haar hadden wij meer vlees nodig, of eigenlijk ijzer. En er wordt op het schip voornamelijk veganistisch gekookt. En of het een placebo effect was of niet, maar na een vleesmaaltijd was mijn hoofdpijn en dorst weg, sliep ik ineen keer door en was ik weer supervrolijk. Uit zekerheid ben ik vitaminepillen (met ijzer) gaan slikken. De dagen daarna kwam het weer langzaam terug, maar niet zo sterk, maar na een linzenmaaltijd was alles weer helemaal goed. Bizar, maar goed om te weten, en thuis maar eens verder onderzoek doen.

Voor de wind, al kabbelend naar de overkant

We hadden wind mee, maar niet altijd helemaal uit de goede richting en met de kracht die de kapitein verwacht had en gehoopt. Het was daardoor af en toe gijpen, en veel schommelen. Want wind mee klinkt relaxed, maar aan de wind zeilen zorgt voor een stabieler schip. Ondanks dat was de oversteek zeer rustig, geen onweer of regen, eigenlijk gewoon drie weken al kabbelend met 5 á 9 knopen naar de overkant.

Veel tijd voor andere activiteiten

Door die relatieve rust was er veel tijd voor andere zaken. Het schip werd onderhouden, verfwerk, tuigage, etc. Maar ook leren navigeren met de sextant, veel wiskundige formules invullen, knopen leren, koken op de vrije dag van de kok, lezen, gitaar spelen etcetera. Het opstaan voor de nachtwachten blijft lastig, maar de vaak prachtige sterrenhemel, gecombineerd met het zalige weer maakte dat toch wel weer goed. Het overdag slapen wordt door de warmte wel steeds lastiger, want er is maar weinig ventilatie in het vooronder. De zogenaamde windvangen die één van de deckhands heeft gemaakt van een oude tent hielp wel een beetje om de luchtcirculatie te bevorderen, maar lekker fris is anders.

1000-mijl feestje op 12 juni

Op 12 juni bereikten we het punt dat het nog 1000 mijl was naar Grenada. Dat kwam heel mooi uit, want dat viel op een zondag, de dag dat iedereen vrij heeft om te doen wat hij wil. En er was al een verkleedfeestje gepland, dus werd het zondagse lamsoor met de hele groep opgevrolijkt door alle uitrustingen die iedereen van van alles en nog wat gemaakt had. Bas had haar muts omgetoverd tot Russische bikini en ik ging met cowboyhoed, lasso, BH en rok van Bas als Billy The Clit verkleed. De test van de brandweeroefening werd afgesloten met een grote douche waarbij iedereen uit de kleren ging en Lammert vanaf het dak van het kombuis voor een groot waterballet op het dek zorgde. Helemaal mooi was dat mijn moeder die dag jarig was en ik bij uitzondering gebruik mocht maken van de mail, dus kon ik vanaf de oceaan mijn moeder feliciteren. Een superdag!

Leren vissen en fileren

Vanaf het begin hebben we vlees in blik mee, wat eens per week op het menu staat. Verder is er nog wat tonijn in blijk, maar verder moeten we het voor vers ‘vlees’ van onze visvangst hebben. In het begin ging dat wat moeizaam, maar na wat geëxperimenteer met lijnen en aas wilden ze toch bijten. Prachtige tonijnen en andere soorten werden er gevangen. En die moeten uiteraard gedood en gefileerd worden, en iedereen krijgt dus de kans om het te leren, erg leuk en interessant. Diverse keren Is helaas ook de lijn gebroken, met als hoogte- of dieptepunt, eergisteren toen er een gigantische merlijn aan de haak zat. De lijn heeft het helaas niet gehouden maar we zagen hem nog wel springen, met het roze aas nog in zijn bek. Was een mooi gevecht geweest om die aan boord te krijgen.

Door Tres Hombres vrienden de haven van Grenada ingeduwd

En zo bereikte we dus gisterochtend om 5 uur Grenada. We moesten eerst voor anker, want we kunnen niet al zeilend de haven in. Na het gebruikelijke borreltje om de succesvolle tocht te vieren was er tijd om nog even te slapen voordat er lokale vrienden ons met hun boot bezochten om ons de haven in te duwen. En ze hadden koud bier bij zich, wat een traktatie na drie weken zonder koelkast! Het aanmeren in de haven verliep vlekkeloos. De avond in St George was lang en gezellig, we gingen in groepjes de wal op maar kwamen uiteindelijk toch allemaal toevallig in dezelfde karaokebar terecht waar de tweede stuurman Lucy nog eens liet horen echt te kunnen zingen.

Chocolade laden, dingy repareren en dan weer verder

Vandaag is een vrije dag. Morgenochtend zal de chocolade worden ingeladen, en gaat de airconditioning dus aan voor de zogenaamde coolstorage. De buitenboordmotor van de dingy moet nog gerepareerd worden en we gaan de chocoladefabriek zelf ook nog bezoeken. De huidige verwachting is dat we dan donderdag zouden kunnen vertrekken. We zullen wel zien of dat gaat lukken. Bas en ik hebben een Airbnb-appartementje geboekt voor de komende dagen, hopelijk een stuk frisser dan het vooronder, en zeker meer privacy;-) De volgende stop is dan Santa Marta in Colombia, waar we als alles goed gaat onze vriend Sander weer gaan zien. We hebben er zin in!

Foto’s van de tocht van La Palma naar Grenada

PS: tussen het moment van schrijven en publiceren is de planning alweer gewijzigd. De chocolade wordt een dag later geladen, vertrek is daardoor op zijn vroegst aanstaande vrijdag.

PS2: De mensen die ons de haven hebben ingeholpen hebben ook nog filmpjes gemaakt en op YouTube gezet, de kans om Bas te horen zingen!