We zijn aangekomen op Madeira, eindelijk, mogen we wel zeggen. Vanaf Duarnenez ging het in eerste instantie heel voorspoedig. Zo voorspoedig dat we veel te vroeg in Madeira zouden aankomen en we daar dan bijna twee weken zouden moeten blijven om de volgende trainees aan boord te halen. Daarom werd er een tussenstop ingepland, Cascais in Portugal. De temperatuur was er dusdanig dat we al in vakantiestemming begonnen te komen, lekker eten en drinken aan de wal deed de rest, genieten dus! 
Maar, de weersverwachting melde een aankomende depressie met storm voor de kust van Portugal. Dus eerder dan verwacht gingen we alweer weg om de depressie te ontwijken. Dat is grotendeels gelukt, maar we hebben er toch nog een staartje van meegekregen. Het vakantiegevoel verdween daardoor wel weer. Want daar sta je dan , in de nacht, in de regen, op een stampend schip. Slapen in het vooronder was lastig, zo stampte het schip op de golven.
Madeira, so close, yet so far away
Al laverend kwam Madeira echter wel in zicht. Maar, zoals de kapitein al zei: “So close, yet so far away”. Want de zee was te ruig om er voor anker te gaan, dus we maakten rechtsomkeer en zeilden weer weg van Madeira. Even slikken en weer doorgaan, weer twee dagen op een zee met voor sommigen misselijk makende golven en regen. Maar, twee dagen later was het toch zo ver, we konden voor anker bij Madeira!
Even weg van de groep
En dus zitten we nu dus aan de wel verdiende glaasjes Madeira. Het eten is hier fantastisch en zeer betaalbaar. Dus het is genieten met hoofdletters. Bas en ik hebben hier voor twee nachten een hotelkamer geboekt, na vijf weken even weg van de groep, met een ruim bed, douche en wc en privacy….
Zeer gemêleerd gezelschap, aan verandering onderhevig
Één van de mooie dingen aan de Tres Hombres is dat het allerlei soorten mensen aantrekt. Waar je thuis toch vaak omgaat met mensen met gelijke levenswijze, interesse en leeftijd, zijn de verschillen aan boord enorm groot. Zo is daar Sam, Enlgels, 24 jaar, studeerde politicologie en filosofie maar is nu chef in een restaurant in London. Ernst, Nederlands, maar wonend op Bonaire, heeft een surfschool opgericht en weer verkocht en verhuurd nu enkele huizen daar. Rolf, uit Zwitserland, saxofoonleraar. En Carlos, 67 jaar, uit Berlijn, maar is visser geweest op een rivier in Colombia. En dat is nog maar een kleine selectie van de trainees, de bemanning is vaak van een nog andere slag, die leven op zee, die kunnen vaak niet eens aarden aan de wal. En dat zit dan samen op een klein bootje, zonder privacy, en moeten dus met elkaar zien te rooien. 
Dat dat niet altijd goed gaat bleek bij de eerste stuurman waar we in Cascais afscheid van hebben genomen. Het klikte niet echt, het werkte niet tussen hem en de rest. En je hoeft niet met iedereen even grote vrienden te zijn, maar hier waren de verschillen kennelijk iets te groot. Hier op Madeira is een nieuwe eerste stuurman aan boord gekomen, en de eerste indruk is goed, sympathieke jongen, komt goed. Hier in Madeira gaan er mensen weer van het schip, soms gepland zoals Rolf, soms ongepland, zoals bij Carlos. Hij kreeg hier te horen dat zijn moeder op sterven ligt. Met een traan moet hij zijn droomreis naar de Dominicaanse Republiek hier dus eindigen. Het hoort er helaas allemaal bij.
Op naar La Palma en dan de grote oversteek
Aanstaande maandag of dinsdag vertrekken we hier, richting La Palma. Met de verwachte windrichting zou dat twee dagen zeilen betekenen. Daar gaan we lading ophalen, en daarna gaan we de grote oversteek maken naar Grenada. Spannend! Maar nu nog even genieten van Madeira.