Het leven op de Tres Hombres bestond tot nu toe veel uit wachten. Voor we vertrokken vanuit Den Helder duurde het haast een week voor het schip klaar was. Tijdens de week zeilen naar Douarnenez was het regelmatig wachten op wind. En nu hier in Douarnenez was het eerst wachten op de sleepboot en later op de douanepapieren voor de rum die we hier moesten lossen.Maar al dat wachten hoort er nou eenmaal bij. En het is tevens een mooie manier om het schip, elkaar en de plaatsen te leren kennen. Bovendien is er altijd wel werk te verrichten op een schip dus vervelen hoeft echt niet.

Bas en ik in aparte shifts

De week zeilen was erg intensief. Ondanks dat het voor mij al de tweede keer is, is het voor mij ook weer zoeken naar de juiste touwen. En in welke volgorde moest je ook alweer aan welke lijn trekken, of laten vieren, om het Topsail te hijsen? En dat dan ’s nachts, terwijl het koude water je laarzen inloopt, je je evenwicht verliest door de beukende golven en je de commando van de stuurman nauwelijks verstaat in de herrie van dit alles. Maar als het dan wel lukt en je moe naar je warme bedje terug mag is dat wel weer zo lekker! Maar die rust is voor korte duur, want je mag er na vier uur weer uit voor de volgende shift. En toch is het allemaal erg gaaf. Wat een schip, zo gaaf om op windkracht, zonder hulp van een moter, de vracht en jezelf te vervoeren.
Bas en ik zaten deze eerste etappe in een andere shift. En aangezien Bas haar bed lastiger in te komen is, deelde we wel het bed, maar lagen we er nooit tegelijkertijd in. Voordeel is dat je bedje nog lekker warm is van de ander. Als  ik dan naar bed ging en het buiten te keer hoorde en voelde gaan had ik best met haar te doen. Ik hoopte dan maar dat ze het nog enigszins leuk vond, want voor haar is het tenslotte wel de eerste keer. Maar ze slaat zich er, zoals verwacht, goed doorheen.

Minder mensen, en minder ervaren mensen

Tot Douarnenez voeren er nog een hoop ervaren mensen mee, vooral Fransen die aan het schip hadden gewerkt. Maar die zijn nu weg, nu zijn wij, samen met de bemanning, de ervaren mensen. Komende trip moeten wij helpen de twee nieuwe trainees te begeleiden. Dat wordt dus spannend, want er zijn ook nog een stuk minder mensen aan boord, dus dat wordt handen uit de mouwen! De nieuwe shiftindeling weten we nog niet, maar we denken dat we ze ons niet samen in één shift zullen zetten, dus weer gescheiden van brood, maar niet van bed voor de komende tocht.

Wachten op douanepapieren voor de rum

Die komende tocht liet even op zich wachten omdat we hier 4 vaten rum moesten lossen waarvoor de papieren niet in orde waren. Vanochtend zou uiteindelijk de vrachtwagen komen, alles was geregeld. Dus met de hand werden de vaten gelost en op de kade klaargezet. Maar, er kwam geen vrachtwagen. Na veel bellen bleek het toch niet door te gaan, de vaten moesten weer terug. De vaten gaan nu dus een ronde over de oceaan maken. Net als de vaten wijn die we aan boord hebben, maar daarvoor is dat ook de bedoeling. Het schijnt dat de wijn er door het vele schommelen en de geleidelijke klimaatverandering zo veel beter op wordt dat het prijstechnisch interessant genoeg is om de wijn door de Tres Hombres de oceaan rond te laten varen. Rare jongens, die Fransen.

Op naar Madeira

Samen met een heel stel lege vaten gaan we morgen dus eindelijk verder. Op naar Madeira! De afstand is het dubbele van de vorige etappe. Maar de weer- en windverwachting is gunstig, dus we hopen deze etappe lekker vlot te kunnen afleggen. Er komen ongetwijfeld weer leuke en minder leuke momenten, maar we hebben er zin in. Het wachten hebben we wel gehad, het is nog te koud om lekker op het dek rond te hangen, dus we hebben zin inactie. Madeira, here we come!

Foto’s van Den Helder tot Douarnenez.

Foto’s van ons verblijf in Douarnenez.