Door mijn achillesproblemen konden we niet doorwandelen naar Nice, zie “500 Km Pieterpad“. Maar terug naar huis wilden we ook niet. Nu stond eilandhoppen over onze eigen Waddeneilanden nog altijd op onze bucketlist, en het was mooi weer in Nederland. De keuze was dus snel gemaakt. Vanuit Maastricht namen wij daarom de trein naar Den Helder, met een pitsstop in Zaandam om de uitrusting aan te passen.

 

Super OV naar Texel!
De eerste verassing was al hoe goed het voor voetgangers geregeld is om naar Texel te gaan. Je koopt in Den Helder een kaartje en dat is voor overtocht plus vervoer naar waar je maar naartoe wilt op het eiland. En dat voor een heel fijn prijsje! Het NTKC-kampeerterrein ligt helemaal aan het einde van het eiland, bij de Slufter, dus dat was een zeer lucratieve aanbieding. We waren van plan om een paar dagen te blijven op Texel maar toen we de volgende dag naar de oversteek naar Vlieland informeerden bleek die die middag te gaan. De volgende oversteek was pas weer 5 dagen later. Dat werd dus inpakken en direct wegwezen, Texel hadden we al vaak genoeg gezien, dus hop, naar het volgende eiland.

 

Mad Max landing op Vlieland
De overtocht van Texel naar Vlieland is een beleving op zich. Via provisorische loopplanken ga je aan boord van de veerboot. Karakteristieke types (m/v) bemannen de boot en maken allerlei opmerkingen over de mensen die met fietsen en kilo’s bagage de boot op komen. Niet iedereen begrijpt dit, met name de buitenlanders kijken raar op van de opmerkingen, maar zodra men door heeft dat het niet kwaad bedoeld is zorgt het voor een goede sfeer aan boord. Het eerste beeld van Vlieland is een soort woestijn met stokken, een surrealistisch beeld, net zoals uit de Max Max film. Het zijn de palen van de oude steigers. Ieder jaar verplaatsen de eilanden zich en dit jaar was er zo’n groot stuk aangekomen dat de oude steiger midden op het strand stond. De nieuwe steiger moest nog gemaakt worden.

Een truck met 2 meter doorsnede wielen haalt je daar op en brengt je over het strand naar het Posthuis. De wielen hebben een gedicht als profiel, zodat iedere rit poëzie op het strand achterlaat. Vanaf het Posthuis is het wandelen, fietsen of wachten op de bus om verder te gaan. Wij wandelden naar het kampeerterrein van Staatsbosbeheer wat ergens tussen het Posthuis en het dorp ligt. In het dorp konden we fietsen huren, zodat we het eiland konden verkennen zonder de achilleshielen te pijnigen. Vlieland is een lekker eiland voor fietsers en wandelaars, want gasten mogen geen auto meenemen op het eiland, lekker rustig daardoor, en het zorgt ook voor een schifting in het soort toeristen.

 

Vluchten voor Oerol op Terschelling
Na een paar dagen genieten op Vlieland was Terschelling onze volgende stop. In het dorp stonden enorme aantallen fietsen, klaar om verhuurd te worden door Oerolgangers. We hadden dus keuze zat uit fietsen. Toen we naar het Staatsbosbeheerterrein fietsen wisten we weer wat we aan Terschelling minder leuk vinden; je blijft fietsen over dat langgerekte eiland en het langs de soms best drukke autoweg is het minder leuk fietsen.
Evengoed was het genieten van de strandtenten en de natuur. Het Staatsbosbeheerterrein heeft slechts enkele plekken, 1 douche en twee wc’s. Dat is prima, maar toen we hoorden dat het tijdens Oerol overspoelt zou worden door honderden mensen was onze conclusie snel getrokken: wegwezen, we zijn nu zo gewend aan rust, zoveel drukte ineens trekken we niet! Na twee nachtjes vertrokken we dus alweer naar het volgende eiland, Ameland.

 

Familiebezoek op Ameland
Op Ameland waren we nog nooit geweest, terwijl ik er familie bleek te hebben. Het nichtje van mijn moeder woont er, geen naaste familie, maar toch leuk om te bezoeken. Ook Ameland zijn we weer per huurfiets overgecrosst, een leuk eiland, leuke dorpen, goede stranden, eettenten én echt Amelander bier waar je in hun proeflokaal of proeftuin lekker kan genieten van bier met een hapje. De camping (ook weer van Staatsbosbeheer) is mooi en ruim, dus al met al een prima eiland dus!

 

Schiermonnikoog, wat is dat klein!
Het laatste eiland van de ‘TVTAS’-eilanden is ook gelijk de kleinste. De camping daarentegen is erg groot. Er loopt allerlei wild rond op de camping en die zijn hartstikke brutaal. Ze jatten het eten van je picknicktafel waar je bij zit! We huurden een fiets, maar ontdekten toen dat het eiland zo klein was dat we nog vóór de lunchpauze van de fietsenmaker weer terug waren. Ondertussen bleef de temperatuur rond de 15 graden schommelen en samen met windkracht 5 was het daardoor best fris voor juni, alleen uit de wind was het lekker. En windvrije plekken bleken er weinig te zijn. Daar we het waddeneilandgevoel nu wel kenden, besloten we niet door te gaan naar de Duitse waddeneilanden maar terug te gaan richting huis om vandaar te zoeken naar warmere oorden.

 

Conclusie
Het hoppen over de waddeneilanden is een erg leuke manier om in eigen land op vakantie te gaan. De boten gingen helaas niet overal van eiland naar eiland, dus soms moet je even terug naar het vaste land. In het hoogseizoen zijn er meer verbindingen, maar dan is het uiteraard ook drukker. De overtocht van Texel naar Vlieland is een hoogtepunt, dat moet je meegemaakt hebben. Vlieland zelf is ons favoriete eiland geworden, mooi, rustig, divers, geen auto’s en een charmant dorpje.