Eind vorig jaar (okt en nov 2008) zijn we samen met Marco en Pim naar Panama en Colombia gegaan. We waren daar al geweest tijdens onze 2,5 jarige reis, maar het was ons destijds niet gelukt om de Kuna eilanden te bezoeken. Wind en stroming stonden de verkeerde kant op om dit op de beste manier te doen: met een zeilboot. Vandaar de we deze keer onze vakantie rondom deze zeilreis hebben georganiseerd. En voor de gezelligheid namen we Pim en Marco mee!

Er zijn twee fotoalbums, één met alle Panama foto’s en één met alle Colombia foto’s.

Weekje Panama Stad
Het begin in Panama Stad was even schrikken, want het water kwam met bakken uit de hemel. Gingen we dit de hele vakantie krijgen? Gelukkig bleek dat niet het geval. We zijn een weekje in Panama Stad gebleven, hebben daar Isla Taboga bezocht, het kanaal en wat disco’s c.q. hoerententen. Want dat laatste verschil was niet echt te merken 😉

Marco test eerlijkheid Panamese bevolking
Marco heeft in Panama Viejo zijn beste stunt uitgehaald en daarmee de eerlijkheid van de Panamesen getest; hij verloor zijn camera in een stadsbus. Bij het uitstappen merkte hij dat zijn camera weg was. De bus reed echter weg, dus begon Marco, op zijn slippers, dwars door diepe plassen, achter de bus aan te redden. Ik (Eelco) nam ondertussen een taxi en zette ook de achtervolging in. De rennende buitenlander werd opgemerkt door een familie in een auto en Marco schreeuwde “autoboes, autoboes!!”. Daarop zetten ook zij de achtervolging in en slaagde er in de bus te belemmeren weg te rijden naar de volgende bushalte. En het was onvoorstelbaar, mensen in de bus hadden de camera al gevonden en kwamen het aan Marco overhandigen. Wij waren positief verbaasd over al deze eerlijkheid en behulpzaamheid, helemaal om dat niemand een tip of fooi als dankbaarheidgebaar wilde accepteren!

Eerst een dag bij de Kuna’s in het hotel
We hebben onze reis ‘geboekt’ bij Tony, die we in 2004 op Isla Mujeres hadden ontmoet, en met wie we via Facebook  nog steeds contact hebben. We hadden zijn jacht afgehuurd om in een week van Panama naar Colombia te zeilen. Door douane problemen konden we echter niet op de geplande dag aan boord. De douanebeambte was jarig en vond dat hij recht had op een weekje vrij. Met stempels en al was hij op bezoek gegaan bij familie ergens in de bush. Tony’s vorige passagiers konden dus Panama niet in, en wij niet uit! Achteraf kwam dit zeer goed uit, want daardoor hebben we eerst in een hotel van Kuna indianen gelogeerd, en zij brachten ons naar werkelijk sprookjesachtige eilanden. Onze monden vielen open bij het zien van zó veel, zulke mooie eilanden. Niet één, niet twee, nee, óveral tropische Bounty eilandjes. Soms met een paar palmen, soms ook een huisje, maar altijd onvoorstelbaar mooi. Voor één dollar mag je een hele dag op een dergelijk eilandje vertoeven. Onze begeleiders hadden lunch mee. Cola, bier en kokosnoten waren te koop, alles 1 dollar. En dan dat water, zó helder, zo warm, zo blauw. We voelden ons de rijkste, gelukkigste mensen op aarde.

Een week op de Andiamo
Tony en Karen hadden ondertussen het schip klaar voor ons. Bas en ik hadden een hut, en Marco en Pim deelden een andere hut. Het schip kan veel meer passagiers aan, maar wij hadden de Andiamo voor onszelf gehuurd, een zalige luxe, want zo hadden we veel meer ruimte. Een week lang gingen we van eilandje naar eilandje. We zagen eilanden zoals je ze alleen van strips kent, waar je een drenkeling op verwacht, zoals op de foto rechts.

Bij het opstaan namen we eerst een duik in het warme heldere water. Overdag zaten we te kletsen, te eten, drinken of hielpen we Tony en Karen met eten voorbereiden. We zagen dolfijnen, aten regelmatig kreeft en hebben verschrikkelijk gelachen om onze eigen stommiteiten als onervaren zeilers. Zo gooide ik bij het tafel afruimen de etensresten met bord en al de zee in. Gezamenljk hebben we, met een aangeschoten hoofd, ’s avonds Tony uit zijn slaap gehaald omdat we dachten dat het anker was losgeslagen. En Pim zat tijdens zijn nachtwacht een lekker sigaretje te roken op het achterdek terwijl Tony met een schok wakker schrok door het dichtbijkomende onweer waarvoor Pim hem had moeten waarschuwen! Nee, echte zeebonken zijn we dus nog niet. Bovendien is er ook niet echt veel gezeild omdat er te weinig wind was. En toen het eenmaal begon te waaien werden we zeeziek. Vooral Marco en ik hebben het moeten ontgelden, maar ook de rest voelde zich niet echt 100%. Gelukkig was dat slechts één dag, de dag dat we de oversteek maakten van Panama naar Colombia.

Splurgen in Cartagena
De vorige keer dat Bas en ik hier waren zaten we op een beperkt budget, we waren n.l. lang op reis. Nu waren we echter ‘slechts’ op vakantie. Dus waar we vorige keer snel aan voorbij liepen omdat het te duur was konden we nu onbeschaamd gaan genieten. Cartagena is namelijk voor de rijkere Colombianen een geliefde vakantie en weekend bestemming. Dus bezochten we in ons vakantiekloffie chique restaurants waar de Colombianen chique gekleed aan tafel zaten. Goed etâh vôhr wêinug! Van Pim namen we in Cartagena afscheid, hij had langer vakantie dan wij en ging daarom dieper Colombia in. Wij bleven achter met Marco en gingen richting Taganga, een klein vissersdorpje aan de Caribische kust.

 

Eindelijk rust voor ‘El Mufti’
Omdat mijn Spaans het beste was en daardoor het meeste regelde kreeg ik de bijnaam El Mufti. Toen we van Pim afscheid hadden genomen en Marco vanuit Taganga in zijn ééntje voor een nachtje naar Parque Tayrona ging had:  ‘El Mufti’ dus eindelijk vrij, eindelijk alleen met het vrouwtje van El Mufti 😉 Vorige keer hebben we ook al Taganga bezocht, maar nu, gezien ons ruimere budget, hebben we het penthouse gehuurd. Een prachtige ruime kamer met bar en keuken, eigen balkon met hangmat. En tja, de prijs valt eigenlijk wel mee (voor de geïnteresseerden: ongeveer 30 euro voor 3 personen incl. ontbijt).  En daar hebben we de hele dag liggen slapen, lezen, slapen, lezen en… slapen, zalig! Na zijn terugkomst hebben we met Marco nog wat ontspannen geluierd in het baaitje van Taganga en is Mar daarna vertrokken, terug naar Nederland.

Tijd voor Colombiaanse vrienden
Eén van de redenen dat wij Colombia zo leuk vinden is de vriendelijkheid van de bevolking. Daarom gingen we nu Heriberto, Teresa en hun kinderen in Socorro weer bezoeken. Ze waren echter verhuisd, zodat we ‘s nachts, in de stromende regen door Socorro liepen op zoek naar hun nieuwe huis. Dat vonden we uiteraard niet, en hebben maar een hotelletje genomen. De dagen daarna waren gevuld met gezelligheid en leuke dingen doen. Zo namen we ze mee raften in San Gil, wat ze nog nooit hadden gedaan en erg eng, maar ook leuk vonden!  Na Socorro zijn we doorgegaan naar Sander en Mapis. Vorige keer hebben we 3 weken bij hen gelogeerd in Bogota om te wachten op een nieuwe credit card. Deze keer was het bezoek korter, en zaten ze midden in een verhuizing, maar het was er niet minder gezellig om.

Terug naar huis
Het grappige voor Bas en mij is dat we het deze keer totaal niet erg vonden om terug naar huis te gaan. Vakanties die we vóór onze 2,5 jarige reis hadden gehouden waren altijd te kort, nu echter, hadden we dat niet, zelfs toen Marco na drie weken al weg ging hadden we het gevoel dat als we toen naar huis hadden gemoeten, dat dat ook prima was geweest. Onze 2,5 jarige reis heeft kennelijk de reisbehoefte goed bevredigd, of… worden we ouwe huismussen?? Hoe het ook zij, we hebben weer genoten van de Latijns-Amerikaanse temperaturen, landschappen, muziek en vooral mensen!

Eelco