Na onze bedbug-avonturen waren we toe aan ons laatste trekking- en hike avontuur. We waren klaar voor “Torres del Paine”. En voor de niet-geinformeerden, “Torres” wordt door velen gezien als DE hike in Zuid Amerika. Ik wilde hiermee graag onze hike-avonturen afsluiten. Voor Bas hoefde het niet echt meer, die had genoeg gewandeld en zag op tegen het grote aantal bezoekers. Want door de grote bekendheid is het ook erg populair. Maar we zaten niet meer in het hoogseizoen, dus we waagden het er op, voor één keer wilde Bas nog wel de stoute wandelschoenen aantrekken. Onze laatste trekking had echter wel eens heel erg verkeerd af kunnen lopen door een kleine misstap op de laatste dag….

De Torres hullen zich in de wolken
We vertrokken met mooi weer, maar toen we het kamp Torres hadden bereikt hield dat helaas op. Het begon te regenen. Met wat anderen ben ik toch naar boven gelopen (1 uur klim) om de Torres (3 rotstorens) te bekijken. En dat was best aardig, maar ja, het blijven een paar rotsen met de pieken in de wolken. Bas was in de tent gebleven en had dus niet zo veel gemist. Het grote spektakel moet echter ´s ochtends, bij zonsopkomst plaats vinden. Dan veranderen de torens in een specatulaire lichtshow van grijs in geel, rood en oranje. Dus toen het ´de volgende ochtend om 6:15 droog bleek te zijn ben ik snel de tent uitgegaan. Maar we hadden ons een beetje verslapen, dus ik moest racen. En wederom besloot Bas niet mee te gaan, iets waar ze achter spijt van had….

Maar de volgende ochtend, het uitzicht van mijn leven!
Door goed door te rennen was ik toch nog op tijd boven om één van de meest mooie, indrukwekkendste uitzichten van mijn leven mee te maken. Alle toeristen kennen de plaatjes van Torres uit de reisgidsen, prachtig goud-gele torens. Maar toen die dan ook daadwerkelijk verschenen was het oh en ahhh niet van de lucht:

Iedereen bleef er foto´s van knippen, lang leven de digitale cameras. Eerst waren de torens wat rozig, toen begon de zon de Torres echt te beschijnen en werd het via oranje naar geel-goud achtig, werkelijk schitterend! Mijn Torres del Paine trekking kon niet meer stuk, mochten we nu alleen nog maar regen krijgen en dus direct naar Puerto Natales gaan, dan maakte het mij niet meer uit!

Gevaarlijk harde wind en wolken in de Valle Frances
De weg terug van Torres hadden we snoeiharde wind, eigenlijk onveranwoord, want je liep langs ravijnen terwijl de wind je van links naar rechts slingerde. Maar we kwamen ongeschonden beneden. De volgende attractie in de “W” is de Valle Frances, volgens zeggen een prachtige vallei. Helaas hadden wij daar een dagje harde wind en wolken. Geen regen, en echt wel mooi, maar toch, het hele mooie is er dan vanaf.
Dat zagen we de volgende ochtend toen we met mooi weer vertrokken en nog even een blik terug wierpen naar Valle Frances. Toen zagen we hoe het had moeten zijn, weer prachtige besneeuwde bergtoppen tegen een staalharde lucht. Zoals we al zeiden, het heeft eigenlijk geen zin om met slecht weer te lopen, het is zwaarder en je ziet ook nog eens niets. Om die reden besloot Bas niet naar de laatste attractie, Gletsjer Grey, van de “W” te gaan. We hoorden dat het slecht weer ging worden, en gletsjers hadden we al gezien, dus wij gingen na 3 nachtjes Torres met een heel tevreden gevoel terug naar ons hostel in Puerto Natales.

Op mijn smoel op de houten wandelpaden
Dat tevreden gevoel had ook anders kunnen zijn, want het allerlaatste stukje van de wandeling voerde over houten wandelpaden, dit i.v.m. de drassigheid van het terrein. Bas liep voorop, en stapte op een flonder. Door het gewicht flipte de plank vlak voor mij omhoog waardoor ik, geholpen door het gewicht van mijn rugzak, snoeihard voorover klapte, met mijn gezicht op de planken. Het ging zo snel dat ik geen eens tijd had om met mijn handen de klap op te vangen.
Dat deed ik dus met mijn neus en voorhoofd. En dat was dus een reuzeklap. Maar ik kon zelf overeind gaan zitten, mijn bril zat tussen de planken geperst en het bloed stroomde uit mijn neus. Maar, wonder boven wonder, was er niets gebroken, had ik geen hersenschudding en had ik dus alleen maar een flink gehavende neus en een schaafwond op mijn voorhoofd! Het had echt heel anders af kunnen lopen, want er vlak naast waar ik was gevallen staken spijkers uit het hout. Een beetje naar liks of rechts vallen en dit stukje had ik hier nu niet zitten schrijven….. Maar, eind goed al goed, we leven nog, maar nu was het helemaal mooi geweest met dat gewandel van ons, einde wandelen, over-en-sluiten!

 

Lichtgewicht verder op reis
Nu we de kampeerspullen niet meer nodig hebben, en we naar het warme noorden gaan, kunnen we dus van een heleboel spullen afscheid nemen. In totaal hebben we vanaf Puerto Natales 12,5 kilo spullen verzonden en nog diverse kilos aan spullen weggegeven. We reizen nu dus nog maar met één grote en één kleine rugzak. Wat een zaligheid, geen gesleep meer met zware, logge rugzakken. Vanaf hier wilden we naar Mendoza, en de snelste manier om in Mendoza te komen bleek met het vliegtuig vanaf Punta Arenas naar Santiago (Chili), en vanaf daar met de bus de grens over naar Mendoza.

 

Voor niets naar een saai Punta Arenas
Het leek ons logisch dat als je vanaf Punta Arenas vliegt, dat het makkelijkst gaat als je overnacht in Punta Arenas, en dan zouden we dat stadje ook nog even zien. Dit bleek achteraf een totale misser. De bus vanaf Puerto Natales gaat namelijk keurig langs de luchthaven van Punta Arenas. Dat was dus erg makkelijk geweest, en in Punta Arenas was het volledig doods, doordat het Semana Santa (Pasen) was. En het hostel was ook nog eens een stuk duurder. Een volledige misser dus, we hadden lekker in Puerto Natales moeten blijven. Was leuker, makkelijker en goedkoper geweest. Je moet het maar weten…. We hebben nog wel even kunnen zien hoe, rond 1900, de familie Braun hier woonden, zij waren één van de eersten die met schapen begonnen en daar nu nog steeds de financiele vruchten van plukken. Ik deed er een leuk ideetje op voor mijn biljardkamer. Zie hiernaast en het fotoalbum van Punta Arenas.

Vliegend over Patagonie
We vlogen naar Santiago omdat dat ons een hoop tijd en busreizen ging schelen, we hadden ons niet gerealiseerd dat het ons ook nog een heel ander beeld van Patagonie zou opleveren. Want al vliegend over Patagonie herkenden we vele plekken waar we al zwetend en ploeterend door- en overheen waren getrokken. Zo zagen we FitzRoy en Campo de Hielo Sur, prachtig zo vanuit de lucht met de heldere dag die we hadden. Zo zie je het ook, en wordt je niet moe! Zie meer, ook zonder moe te worden in het Over Patagonie fotoalbum.

 

Bas schiet onvoorstelbaar veel foto´s in Santiago
Met het vliegtuig gingen we dus naar Santiago, de hoofdstad van Chili. We zijn er 1 dagje geweest, maar Bas heeft een absoluut record behaald door het aantal foto´s op één dag. Ze blééf foto´s maken die dag, we hadden dan ook mazzel met het weer, en ach, fotorolletjes kost het niet. Wil je dus iets van Santiago zien, dan kan dat uitgebreid in het fotoalbum van Santiago. Je ziet onder andere de New-York achtige beurwijk, fraaie parken en pleinen en de
oude markt, die nu is omgetoverd in een toeristische vreetschuur.

 

 

 

Verdere plannen
En zo zijn we dus aan het einde gekomen van Chili. Met de bus zijn we een paar dagen aangekomen in Mendoza (Argentinie), waar we genieten van het lekkere weer, de goeie wijnen en de boterzachte steaks. Nog 27 dagen genieten!
Ciau Amigos!
Bas en Eelco