Zet je schrap voor een flink portie gletsjers en rotsen, of zoals een Tjechisch/Amerikaanse reiziger het enthousiast omschreef als “Rocks and Ice!”. Daarbij keek zijn vriendin wat minder enthousiast, zij had Zuid-Amerika toch wat anders voorgesteld.  Want het deel van Patagonië waar we nu in terecht zijn gekomen bestaat voornamelijk uit Rocks and Ice, en dat is wat anders dan tropische stranden.

Nadat we de Carretera Austral waren afgereisd kwamen we aan in Villa O´Higgins. Wil je daarna nog verder naar het zuiden, dan moet je de grens naar Argentinië over. Die oversteek is echter niet de eenvoudigste, geen busje die je er brengt, neen! Nee, de oversteek bestaat uit een combinatie van bussen, boten, lopen en liften.

Hiken in het grensgebied tussen Chili en Argentinië
De oversteek vanaf Villa O´Higgins is dus niet voor iedereen weggelegd. Vanuit Villa O´Higgins ga je eerst met een busje naar Lago O’Higgins. Met een boot ga je in 4 uur naar de overkant. Dan loop je 5 uur door de bergen van de Chileense grenspost naar de Argentijnse grenspost dat aan het meer “Lago Desierto” ligt. Daar neem je weer de boot en dan moet je geluk hebben dat er een bus is of liften. Het vergt dus wat meer tijd, inspanning en planning dan normale grensovergangen. Want de boten gaan niet elke dag. Maar daardoor is deze oversteek natuurlijk wel stukken leuker en spannender. Voor ons was dit echter nog niet genoeg. Het gebied tussen de 2 grensposten is namelijk een nog relatie onbekend hikegebied met prachtige uitzichten op gletsjers en meren.

 

Wandeling met de meeste verse voeding ooit
Doordat de boot 3 dagen eerder vertrok dan gepland hadden we nog heel veel eten in voorraad. Weggooien is zonde, waardoor dit de wandeltocht is geworden met het meeste en het lekkerste eten dat we ooit hebben meegehad. Maar, daardoor ook de zwaarste rugzak ooit. Want we gingen op pad met 5 bananen, 3 avocados, 4 tomaten, 4 eieren, 3 wortelen, 4 appelen, 3 uien, 4 verse worsten, 2 gedroogde worsten en 2 ziplock-zakken met goulash en gekookte aardappelen en pompoen. En dat is ZWAAR!!!! Echt, we hebben zalig gegeten, maar ik weet nu waarom we normaal gesproken gedroogd voedsel meesjouwen….

 

 

De Chileense douane werkt niet mee
We hadden een prachtige route uitgestippeld. In plaats van de 5 uur wandelen zouden we een 4-daagse omweg maken om vervolgens evengoed bij de Argentijnse douanepost uit te komen. Helaas was de Chileense douanebeambte het daar niet mee eens, omdat we op die manier op een illegale plek de grens zouden oversteken. De grens hier is namelijk nog steeds omstreden en op veel kaarten is dit dan ook een wit gebied waar de grenzen niet worden aangegeven. Dit gooide ons plan behoorlijk overhoop, want nu konden we géén omweg maken, maar moesten heen en weer dezelfde route lopen om daarna alsnog die 5 uur naar de grens te lopen. En behalve dat we niet van heen-en-weer routes houden was dit ook zwaarder, want nu moesten we een 1 km hoge berg héén en terug beklimmen en afdalen. Anders hadden we dit maar één maal hoeven doen om er vervolgens op de terugweg omheen te lopen. Oftewel, het was een flinke domper. Het zou zwaarder worden en we zouden minder zien omdat we een heel stuk niet mochten betreden. Maar, we hadden ons nu al voorbereid op een hike van een paar dagen, dus zijn we toch maar op pad gegaan.

 

Mooie tocht, maar vol tegenslagen
De tocht had echter nog meer tegenslagen voor ons in petto. Eerst ontdekten we dat onze waterpurificatiedruppels op waren. Daarna verloor Bas haar één van haar slippers toen we een riviertje door moesten waden. En na de rivieroversteek konden we het pad niet meer vinden waardoor we 2 uur verloren met het zoeken naar het pad. We waren haast terug gegaan, want het zat niet echt mee. Maar, de 2e dag daalde we de berg af en hadden we werkelijk prachtig zicht had op de gletsjers aan de overkant, omringd door fraaie blauwe meren. We zagen rijpe calafate bessen, dus al smullend daalden we de berg af. Toch was er nog een tegenslag voor ons, want beneden aan de berg kwamen we aan bij water waar je dan naar de overkant moest schreeuwen naar de boer die je dan met zijn bootje helpt oversteken. Helaas voor ons, er kwam niemand, en na 2 uur wachten zijn we dus maar teruggegaan. Deels ook omdat we het weer zagen veranderen, langzaam aan kwamen er steeds meer wolken en we moesten ook nog terug en hadden daarna ook nog de 5-uurse wandeltocht naar de Argentijnse grens voor de boeg. Oftewel, we moesten nog 3 dagen wandelen. Zoude we 1 dag verder gaan, dan hadden we nog 5 dagen wandelen voor de boeg. De beslissing was snel gemaakt: “we gaan terug”!

5 uur door de regen naar de Argentijnse grenspost
De terugtocht verliep goed, en we hebben overnacht bij de mensen die bij de grenspost wonen. Onze overtollige spullen waren per paard ondertussen al door Ricardo naar de Argentijnse grenspost gebracht. Dus met onze hike-uitrusting zijn we de volgende dag aan de 5 uur wandelen begonnen. En dat werden 5 natte uren, waarbij we ontdekten dat onze spullen niet helemaal waterdicht meer zijn. Mijn jack (ondertussen 10 jaar oud) slaat door en Bas haar schoenen ook. Raar, want het is Gore-tex, maar kennelijk zegt dat niet alles. Evengoed was het een erg leuke wandeling waarbij we ook nog anderen mensen tegenkwamen die de andere kant op reisden. En het is onvoorstelbaar, maar de route is erg populair bij fietsers. En wandelend is het al zwaar, maar met de fiets is het helemaal loodzwaar. Het Chileense deel van de route is namelijk een 4WD pad, redelijk befietsbaar. Maar het Argentijnse deel is een bospad met omgevallen bomen, modderpoelen, riviertjes etc. Totaal ongeschikt dus voor fietsers. Wij prezen onszelf dus gelukkig met de afwezigheid van een fiets. Moe en nat kwamen we aan bij de douane, waar we ons bij hun houtkachel mochten warmen en drogen. Het zware deel van de toch zat er op, en we zaten weer in Argentinië!

De hele tocht Chili en Argentinie kan je volgen in het fotoalbum van Campos de Hielo Sur.

 

Fitz Roy in de regen en de zon
Het slechte weer zette door in Argentinië. We zaten in El Chaltén, dé plek om een trekking rond de prachtige bergketen Mont Fitz Roy te maken, maar met dit weer hadden we daar weinig trek in. We zagen wel groepen Japanse toeristen door de regen en storm beginnen aan een wandeling, want ja, ze hebben maar één dag. Wij hebben meer tijd en zijn dus lekker in het hostel gebleven. De dag daarna was het iets beter, maar nog steeds regen.

 

We besloten er toch maar op uit te gaan en een deel van de trekking als dagwandeling te doen. Nat en moe kwamen we 8 uur later weer terug, in de regen en hagel waren we over rotsen geklommen, rivieren overgestoken en hadden we voornamelijk wolken gezien. Gelukkig kom je op de wandeling zo dicht bij de gletsjer dat we die ondanks het weer toch konden zien, maar we vermoeden dat het zo niet half zo mooi is als met mooi weer.

 

De dag daarna was het droog! En zijn we dus weer een dagwandeling gaan maken. Er waren nog wolken, maar we hadden toch een redelijk zicht op de “El Torre” bergtop. En alsof de duivel ermee speelde, de dag dat we vertrokken was er geen wolkje aan de lucht! Omdat we pas om 13:00 vertrokken zijn we nog snel weer naar een uitkijkpunt gelopen om toch nog van dit stralende weer te genieten. En wat is dát mooi, werkelijk adembenemende uitzichten. Het was zo mooi, en het gebied is zo prettig te bewandelen, dat we er zelfs over denken hier ooit nog eens terug te keren, misschien straks na bezoek aan het zuiden, misschien op een andere tocht, maar terugkeren willen we hier absoluut! Kijk zelf maar in het El Chaltén/Fitz Roy fotoalbum hoe mooi het daar is.

 

Stralende gletsjer Perito Moreno
Haast hadden we hier geen zin in gehad, het was zo toeristisch lazen we. Maar wat was dit onvoorstelbaar. De Perito Moreno is de meest beweeglijke gletsjer ter wereld en bovendien heel eenvoudig bereikbaar. Deze keer eens niet dagen hoeven wandelen, geen ontberingen, nee, gewoon een tour boeken, busje, gids, bootje etc. Supermakkelijk, en wat een schouwspel! Grote brokken ijs breken onder luid gekraak van de gletsjer af het water in. Uiteraard ben je altijd te laat met de camera, maar we hebben het wel een beetje kunnen vastleggen. Om het goed te zien moet je zelf maar eens heengaan, een kleine indruk kan je opdoen in het fotoalbum van El Calafate/Perito Moreno. Gaat dat zien, WAUW!!

 

Verdere plannen
Oke, dan zijn we nu aangekomen in het zuidenste zuiden van Zuid-Amerika. We zitten in Ushuaia en zijn een beetje aan het uitrusten. Afgelopen 1,5 maand hebben we 24 wandeldagen gehad. Twee tochten van 6 dagen, twee van 4 dagen, en 4 lange dagwandelingen. Ons oorspronkelijke plan was om door te gaan naar park Torres del Paine, maar dan¨”moeten” we weer wandelen. En aangezien wij niets moeten, zijn we eerst hier naartoe doorgestoken. Even lekker in het busje zitten, bijkomen in het hostel, lekker eten etc. Het hostel is gezellig, het internet snel en verder doen we hier niets. Uiteraard kan je hier weer lekker wandelen, maar dat houden we mooi voor gezien. Morgen pakken we nog even een boottocht om wat pinguïns te bekijken, maar daarmee houden onze activiteiten op. A.s. vrijdag gaan we dan naar Puerto Natales, de basis voor Torres del Paine. En dan hangt het van het weer af of we er een dagwandeling of een trekking gaan doen. Hoe en wat het gaat lopen lezen jullie vanzelf wel in het volgende artikel.

groeten,
Bas en Eelco