Het was weer even wennen, reizen met z´n tweeen. Na 3 weken met Machiel en Rudina te zijn opgetrokken moesten we het nu weer met z´n 2-en doen. Het voelde een beetje als achterblijven op de camping, terwijl al je vriendjes naar huis gaan. Maar we zijn niet bij de pakken neer gaan zitten, want we hadden genoeg leuks in het vooruitzicht. Want Chili stond op het programma, waar we vlak over de grens een 6 daagse trektoch zouden maken (zie de foto links van Bas en profiel voor een gletsjer). Voorbereidingen zouden we in Bariloche gaan doen, want de camping daar beviel ons erg goed. Dus na het afscheid van Machiel en Rudina hebben ook wij El Bolsón verlaten.

Nieuwe tent kado in Bariloche!
Ons plan was namelijk om net over de grens, in Chili, direct een trektocht van 6 dagen te maken in parque Puyehue. Maar we hadden op onze trektocht met Machiel en Rudina ontdekt dat onze tent niet meer waterdicht was. Op de camping in Bariloche zijn we dat nog gaan testen, en inderdaad, de naden bleken te lekken. Gelukkig hadden we ooit seamseal gekregen bij onze tent, om de naden waterdicht te maken. Dus na de test zijn we daarmee aan de slag gegaan. Onze buren op de camping zagen ons echter aan de slag met onze tent en vroegen of wij hun tent wilden hebben! Zij gingen verer naar het noorden, waar ze de tent niet meer zouden gebuiken, en hij zat vol met hars, waar ze nu geen tijd voor hadden om schoon te maken. Dat hebben we uiteraard met beide handen aangegrepen, want hun tent was ook nog eens groter. Weliswaar niet van de kwaliteit van onze tent qua stormvastheid enzo, maar wel waterdicht in ieder geval. Bovendien was onze manier van reizen behoorlijk veranderd. Voorheen kampeerden we alleen op trektochten, maar nu kampeerden we ook als normale overnachting, in plaats van hostels. Meer in het noorden zijn de hostels zo goedkoop dat het niet loont.  Vaak is het ook te gevaarlijk qua criminaliteit. Maar hier in Argentinië en Chili is kamperen veel populairder, zijn er mooie campings met allerlei voorzieningen en scheelt het ook nog eens een hoop geld. Maar ons kleine trekkerstentje is daar eigenlijk niet geschikt voor, te weinig ruimte voor alle spullen. En als het regent hebben we geen ruimte om onze kont te keren, laat staan dat je daar een dag in kan zitten en je potje koken. Maar nu, met deze nieuwe tent kan dat allemaal wel! We besloten voorlopig beide tenten mee te nemen en dan wel te zien hoe het verder zou lopen. Ondertussen hadden we ook de boodschappen gedaan voor de tocht (6 dagen eten + 2 dagen nood), dus al met al was onze bagage aardig uitgebreid. Dus met 10 kilo eten en ongeveer 3,5 kilo extra tent verlieten wij als 2 pakezels Bariloche richting Villa del Angosturo.

Niet naar de broer van Maxima in Villa la Angostura
Het staat zelfs vermeld in de Lonely Planet, dat de broer van Maxima in Villa la Angostura een restaurant heeft. Vriend, ex-collega en ex-reiziger Pim had er volgens mij zelfs 2 maal gegeten. Wij dachten het ook te gaan bezoeken, en het lag mooi op weg naar de grens met Chili. Maar om meerdere redenen hebben wij niet bij hem gegeten. ´s Ochtens liepen we namelijk, op weg naar een wandeling, langs het restaurant en vonden het er wat groezelig uit zien. Het leek ons dat hij zijn klanten kennelijk wel erg makkelijk binnenkreeg doordat hij de broer is van onze toekomstige koningin. En tja, om dan meer te gaan uitgeven, puur om bij de broer van Maxima te eten vonden we toch zonde geld. Zeker gezien er naast de camping een prima supermarkt was waar de steaks er ook goed uit zagen. Toen we echter terugkwamen van onze wandeling bleek het restaurant nog steeds gesloten, dus zelfs al hadden we gewild, eten bij de broer van Maxima was voor ons niet mogelijk.

Dat we dus niet bij Jorge Zorreguieta konden eten wilde niet zeggen dat we niet lekker konden eten. Na onze wandeling van 34 Km hadden we namelijk wel iets verdient vonden we. We hadden namelijk een wandeling gedaan door het Parque Los Arrayanes. Dat schijnt een unieke plek te zijn omdat er een bos van Arrayanes bomen is. De wandeling zelf is “slechts” 13 Km. Maar we moesten er echter eerst nog zien te komen, en dat was ook al 4 Km. Na de 13 Km kon je met een boot weer terug, maar die kostte 10 euro pp. En dat vonden we nou ook weer zonde, dus zijn we weer terug gelopen, weer 13 Km, plus 4 naar de camping. Pfffff…. we moesten even terugdenken aan onze trainingen voor de vierdaagse van Nijmegen. Teruggekomen hebben we bij de supermarkt naast de camping boodschappen gedaan. Ik had wel trek in een goede steak met wijn, Bas niet. En dan sta je dus bij de slager, te wachten op iemand die 4 kippen bestelt, 2 kilo bief en 1,5 kilo worst. En dan ga jij 1 biefstukje bestellen. Dan kan je dus niet een lapje van 150 gram bestellen, dat GAAT GEWOON NIET!!! Bovendien wilde ik dat ook helemaal niet, want het is ZO LEKKER, en ZO GOEDKOOP. Dus bestelde ik een stukje van 350 gram, wat 380 gram werd: twee mooie lappen Bife de Chorizo. En dat kost dan 1,5 euro. Flesje wijn erbij voor 75 eurocent en je hebt een wereldmaaltijd! Sappig, mals vlees, zoals je dat in Nederland maar moeilijk krijgt, Mjammie!!! Zie de foto´s van het Villa la Angostura album.

Op naar Chili, naar Parque Puyehue, El Caulle
Het weer de afgelopen dagen was al wat wisselvalliger geweest dan daarvoor. En ook in de bus naar de grens hadden we af en toe een buitje. En dat is dan niet prettig als je net van plan bent 6 dagen te gaan trekken met je tentje op je rug. Zeker Bas laat dan haar humeur heel snel zakken (waar Machiel en Rudina getuigen van zijn geweest). Maar toch had ik er een goed gevoel over, ik had het idee dat we 6 dagen goed weer zouden krijgen. En…. ik kreeg gelijk, hoewel het er niet op leek toen we begonnen. Klik op het kaartje hiernaast voor een grote versie van de kaart met onze totale route.

Dag 1, naar Campemento Perdida
Bij de administratie c.q. Restaurant El Caulle konden we onze overbodige spullen achterlaten, dus na aanmelding gingen we onze spullen overpakken om alleen mee te nemen wat we echt nodig hadden. Toen we dit aan het doen waren vroeg een andere reiziger of we vandaag direct omhoog gingen. Zij zouden een dag wachten, want er was namelijk slecht weer voorspeld. Nu waren we al niet van plan om al direct omhoog te gaan (dit is normaal wat je doet op de eerste dag van deze wandeling, naar een 1000 meter hoger gelegen refugio). We wilden n.l. op één van de eerste campsites gaan kamperen. Maar met dit nieuws leek ons dat helemaal een beter plan. Op weg naar het kamp kwamen we mensen tegen die op de terugweg waren. Zij hadden zelfs een dag vastgezeten, hadden in hun tentje moeten blijven vanwege sneeuw! Na een 1,5 uur waren we bij de kampeerplek en het was ook nog eens mooi weer. En dat bleef het die dag, dus hebben we er zalig een boekje gelezen, in de zon gelegen en genoten van de fraaie omgeving. Een makkelijke dag 1 dus, maar wel met wat zorgen voor het weer voor de komende dagen…..

Dag 2, 1000 meter klim naar Refugio Caulle en de 650 meter de vulkaan op
We stonden op en er was letterlijk geen wolkje aan de lucht. Waar we gister donkere wolken boven de bergen zagen, zagen we nu slechts blauw, blauw en nog eens blauw, wauw! Na een rustig ontbijtje (havermoutpap met bruine suiker) begonnen we onze klim. Het voerde door een dicht bos, over redelijk steile paden. Op 2/3e hebben we bij een beekje in het zonnetje zitten lunchen  met een soepje en crackers. Tevens hebben we al onze flessen met water gevuld (4,5 liter) omdat er bij de refugio geen water zou zijn. Om zo´n 2 uur kwamen we aan bij de refugio, en wat een plaatje. De refugio stond in een prachtig valleitje met uitzicht op de vulkaan Puyehue. Boompjes erbij, picknicktafels en een zonnetje, wat wil een mens nog meer. En… zo realiseerden we ons pas achteraf, er waren geen paardenvliegen, muggen of wat dan ook voor beesten die het paradijs verstoorden. Overnachten kon (gratis) in de refugio, het was namelijk een onbemande refugio, maar we prefereren onze eigen tent.

Na het opzetten van de tent ben ik in mijn eentje de vulkaan opgegaan, 2 uur zwaar klimmen naar de top die weer zo´n 600 meter hoger lag. Bas hield het voor gezien en bleef lekker bij de tent luieren. Toen ik terug kwam heeft ze voor een vermoeide Eelco ons avondeten gemaakt (aardappelpuree met gedroogde worst en gedroogde groenten) wat we in het laatste avondzonnetje opsmikkelden. Toen dat zonnetje eenmaal weg was werd het erg snel koud, maar het leverder wel een prachtige zonsondergang op. Na nog even met een Belgisch stel (Joke en Wouter) te hebben gebabbeld zijn we dan ook snel de warme slaapzak in gedoken.

Dag 3, naar Los Baños, de warmwaterbaden
Er stond een laagje ijs op de tent, het was dus koud geweest ´s nachts. Maar de zon scheen weer aan een stralend blauwe lucht, dus blijdschap alom. Op het programma vandaag stond de wandeling om de vulkaan heen, naar een campsite bij warmwaterbronnen. En wat een tocht was dat, niet bijzonder zwaar, wel bijzonder mooi, bijzonder vanwege het landschap. Een landschap zoals je op de maan verwacht, vulkanisch, maar dan met sneeuw, stomende fumaroles en een uitzicht op een zwarte rivier van gestold lava.

Na de omgevallen wegwijzer ging de route verder over een grote vlakte, het voelde aan alsof je in het niets aan het wandelen was., Maar hoe dichter we bij de campsite kwamen, hoe vaker er tussen de woestijnduinen beekjes ontsprongen uit bronnen. De grijze duinen werden af en toe geel, oranje, rood. Oftewel een lust voor het oog. Geen lust echter waren de vele stekende paardenvliegen die om je heen zoemden en je dwars door je t-shirt heen staken. En helaas bedierven deze beesten ook het verblijf op de kampeerplek en in het bad. Terwijl de een zich stond om te kleden hield de ander de vliegen van z´n rug. En in het zalige badwater moest je volledig onder water blijven, want ze bleven steken. Zo zonde van zo´n paradijsje, want echt genieten konden we zo niet. We besloten naar de Geysers te wandelen, een trip van 4 uur wandelen. En omdat Wouter en Joke ondertussen ook aangekomen waren en er niet heen gingen, zouden zij op onze spullen passen. De wandeling voerde verder de heuvelen in, langs de rivier, waar we ook een keer dwars doorheen moesten waden. En wat was dat KOUD!!!! Wat deed dat pijn aan de voeten, autsjjj…. Zie het filmpje van mij. Uiteindelijk moesten we een drooggevallen meer oversteken, dat leek op een arena, waarna we bij de stomende geisers uitkwamen. Bubbelende gele en groene modder nodigde Bas daar uit om eens lekker met de wandelstok in te gaan poeren. Het leverde een prachtig landschap op van duinen, sneeuw en stomende geisers.

 

 

Dag 4, eerst in bad bij maanlicht, dan dwalen naar over de Ruta los Americanos
Ik werd al vroeg wakker, het was nog donker. En aangezien de stekende paardenvliegen zich alleen bij warm zonlicht vertonen besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken om nu echt te gaan genieten van de warm water baden. En aangezien er ook geen preutse Israelische meisjes waren (die maakten de dag ervoor namelijk bezwaren tegen een naakt badende reiziger) lag ik bijna een uur lang in mijn eentje, in mijn nakie, te genieten van zalig warm, bubbelend bronwater in het zwakke licht van de maan. Wat een genot, wat een start van de dag. Bas kon haar bed niet uitkomen, maar joh, wat heeft zij moeten missen! De nakende man van gisteren kwam later ook nog het bad in. Een bijzondere reiziger. Wat ouder dan ik, maar met heel weinig spullen. Niks profesionele fleece-truien, brander, tent etc. Bij slecht weer trok hij een zeiltje over zich heen. In de jaren 70 was ie straatmuzikant geweest. Hij had nog een jaar in Amsterdam gewoond, was geboren in Tjechië, had in Idaho alle warmwaterbaden bezocht en woonde nu in Oslo. Wij zijn al lang op reis, maar zijn leven is een reis.

De meeste mensen gaan na Los Baños dezelfde weg weer terug, maar er is nog een andere route. Die is minder goed aangegeven, zwaarder, langer en daardoor ook minder populair. Dus gingen wij wél via die route terug. En inderdaad, waar we op de vorige route een goed voetenspoor konden volgen, en van de ene- naar de andere bamboestok konden wandelen werd dat op deze route lastiger. Veel stokken bleken omgewaaid of waren zo verbleekt dat ze totaal wegvielen tegen de grijze achtergrond. Toen bleek ook de kaart niet voldoende details te bevatten om je goed te kunnen orienteren. Liepen we voorheen perfect de tijden die voor routes werden aangegeven, nu deden we wel 5 uur over een stuk waar 1,7 uur voor werd gegeven. Maar uiteindelijk hebben we, waarschijnlijk via een enorme omweg, de kampeerplek gevonden. Een pracht van een kampeerplek, met eigen watervalletje, met een beekje, maar ook met PAARDENVLIEGEN!!! Ik werd er helemaal gek van!!! Dus ondanks dat we al erg moe waren, besloten we toch maar naar de volgende campsite te lopen. Was er schaduw geweest dan hadden we de tent opgezet en hadden we in de tent gewacht tot de vliegen weg zouden gaan. Maar het was pas 15:00, dus dat werd lang wachten in de brandende zon. Dus hop… de rugzak weer op en weer verder….

De rivier volgend kwamen we nu zonder al te veel omwegen langs de aangegeven watervallen. De routemarkeringen waren weer bijzonder moeilijk te vinden. Met name doordat er overal dode bomen stonden die dezelfde kleur hadden aangenomen als de bamboestokken. De kampsite bevond zich boven op een berg, terwijl het water onder de berg stroomde. We vulde dus onze flessen en kwamen op kampsite Las Lengas eindelijk tot rust.

Dag 5, verder dwalen over de vulkaanhelling
De volgende dag was het dwalen nog niet over, en de paardenvliegen ook nog niet. Na 2 bamboestokken hield de routemarkering op. We gokten dus hoe we moesten lopen, maar hebben uiteindelijk waarschijnlijk een veel te grote loop over de vulkaanhelling gemaakt, en dus te veel meters gestegen, te veel Km´s gelopen en er dus te lang over gedaan. Maar uiteindelijk vonden we ook toen wel weer de stok waar we de bossen in moesten. Daar hielden we onze lunch, wat we achteraf gezien beter 15 minuten verderop hadden kunnen doen. Dan hadden we tenminste geen last meer gehad van de paardenvliegen. We hielden dus onze laatste, door vliegen geteisterde, lunch. Vooral Bas had er deze keer helemaal de balen van. Toen volgde gelukkig snel de koelte van het bos, met een afdaling van zo´n 700 meter. Alleen duurde die weer veel langer dan op de kaart stond aangegeven. Dus ondanks dat de richting en alles klopte, gingen we toch twijfelen aan de juistheid van het pad. Maar we kwamen 2 uur later keurig uit bij een oude, ongebruikte weg, door de jungle. De kampeerplek bevond zich 5 minuten lopen daarvan. Het was een open stukje land met een schuurtje, bij een rivier en watervalletje. Nadat we ons gewassen hadden in de rivier betrok het weer echter snel, en het begon zelfs te donderen. We dachten aan een nacht in een tropische regen, met lekkende tentnaden, en verhuisden dus snel met tentje en al het schuurtje in. Uiteindelijk heeft het niet hard geregend, maar het sliep wel zo rustig!

Dag 6, in snelle pas terug naar de ingang van het park
We begonnen de dag weer met stralend weer, maar zodra we op pad waren zagen we al snel donkere wolken aan komen drijven. Het pad was die dag makkelijk te vinden, we hoefden namelijk alleen de oude weg te volgen. Die stond alleen wel soms vol met modder, wat wel voor de nodige vertraging zorgde, maar gelukkig niet voor natte voeten. Op kampeerplek Gol Gol hebben we uiteindelijk lekker van onze paardenvlieg-vrije lunch genoten om een uurtje later weer terug te zijn bij de administratie. Daar mochten we onder een afdakje onze tent opzetten en voor 1,5 euro p.p. van een warme douche genieten. Wat een genot na zo´n tocht. We sliepen die nacht dus weer in onze “grote” tent, lekker schoon, in lekker schone kleding.

We hadden de tocht compleet droog gewandeld, onvoorstelbaar, want de volgende dag regende het inderdaad. We hadden dus precies tussen 2 buienperiodes in gewandeld. Dat is nog eens plannen, hah! Zie het fotoalbum van Parque Puyehue, El Caulle.

Een veranderende reis
Na een week bush hadden we zin om naar een grotere stad te gaan, we kozen voor Puerto Montt. Onderweg daar naartoe veranderde het landschap en de huizen. Het landschap leek net Nederland, vlak, weilanden, af en toe wat bossen. We zagen zelfs een automuseum. Het had zo Rosmalen kunnen zijn. De huizen waren alleen meer zoals in Belize, allemaal van hout. Ze hadden ook wel wat weg van Scandinavische huizen. We realiseerden ons daar wat onze reis ons van Midden- tot Zuid-Amerika enorme veranderingen had ondergaan. Reisden we eerst in slippers, sliepen in hostels of benauwde jungle hutjes of hangmatten. Nu zaten we in een Nederlands-achtig klimaat en gingen van camping naar camping. En was het eerst echt een andere cultuur, nu voelt het enorm westers aan. Een boeiende ervaring. Zie het fotoalbum van Osorno voor de houten huisjes

Verdere plannen
We zitten nu in Puerto Montt en staan op de camping 6 Km buiten de stad. Gisteren en vanacht regende het hard, vandaag is het wat beter. We doen hier onze internet-werkzaamheden, hebben onze kleding laten wassen en eten onze voedselvoorraad weg, aangevuld met goede steaks en Chileense wijnen. Het leven kon slechter! Vanacht hebben we behoorlijke buien op onze pet gekregen, maar onze “nieuwe” tent heeft het goed gehouden. De camping is van 2 zussen die heel lief gisteren kwamen melden dat als er waterproblemen waren we in het huis konden slapen. Ze hadden ook al een lang snoer met een lamp gebracht, want elke plaats heeft electriciteit, dus we hebben goed licht in de tent. Na Puerto Montt gaan we het schiereiland Chiloë op, om vervolgens verder naar het zuiden te zakken.

Tot de volgende keer!
Bas en Eelco