Voor de vaste bezoekers van onze website zal het even wennen zijn geweest. Een hele tijd geen foto’s van mooie vergezichten of verhalen over stoere belevenissen. Eerst zaten we een tijd in Nederland, en nu, na vertrek uit Nederland, duurde het nog steeds lang voordat er een bericht verscheen. Maar dan nu, eindelijk, weer een bericht uit Zuid-Amerika.

Afgelopen weken zijn we namelijk  “op vakantie” geweest met vrienden uit Nederland, Machiel en Rudina. Zij vlogen met ons mee voor hun 4-weekse vakantie in Argentinië. Afgelopen week hebben we afscheid genomen. Zij gaan via de kust naar Buenos Aires om daar vandaan terug te gaan naar Nederland. Wij gaan verder, richting zuiden. En daarom is het nu hoogste tijd voor een nieuwe update met onze belevenissen.

Eerste stapjes in Buenos Aires
Onze eerste stappen door Bueonos Aires voelde voor ons (Bas en mij) weer bekend aan, het weer, de taal, de mensen, en de leefwijze in hostels, net als “vroeger”. Voor Machiel en Rudina was uiteraard alles nieuw, maar kregen op deze manier een goeie indruk van hoe wij afgelopen 2,5 jaar hadden geleefd. Hoewel, Argentinië is wel een tikkeltje luxer dan de overige landen. Maar hierdoor was de cultuur-shock niet al te groot voor ze. Het gereserveerde hostel was prima, het weer goed en de stemming opperbest. Na wat uitrusten van de reis hebben we enkele dagen door de stad gesjokt. We bezochten de beroemde begraafplaats “Cementerio de la Recoleta” waar o.a. Evita Perron ligt, we zijn naar een (matige) tango-show geweest, hebben geslenterd langs de kade van Puerto Madero en hebben lekker gekookt in het hostel. Kortom, relaxed een beetje kennismaken met Argentinie en Bueons Aires. Met name het openbaar vervoers systeem was voor ons even uitzoeken. Eerst stopte de bus niet voor ons, bleken we op de verkeerde plek te staan. Vervolgen bleek je alleen met kleingeld te kunnen betalen, dus werden we weer de bus uitgeschopt. Maar andere wachtenden hielpen ons gelukkig door te wisselen, dus lukte het ons uiteindelijk met de 3e bus. Even wennen, maar wel lachen!

Op het allerlaatste ogenblik hebben we nog even een uitstapje gemaakt naar La Boca, een bijzonder kleurrijke wijk, waar je echter ´s avonds niet moet komen. Maar overdag is het bijzonder de moeite waard. Wij hadden wel 15! minuten de tijd om hier rond te wandendelen. Toen moesten we snel terug naar het hostel, want we moesten naar het busstation voor onze bus naar Mendoza. En WAT EEN BUS!!! Zo luxe hadden we het nog nooit gehad. Uiteraard geloofden Machien en Rudina ons niet, zij begonnen nu ook ons “afzien” van de afgelopen jaren sterk in twijfel te trekken. De foto’s van Buenos Aires en de superdeluxe sofa´s in de bus kan je zien in het fotoalbum van Bueons Aires.

 

Bas wordt 35 in Mendoza en Machiel raakt zijn zakmes kwijt
Na een relaxte busrit van zo´n 14 uur kwamen we aan in Mendoza. En daar merkten we voor het eerst goed dat het hoogseizon was in Argentinie, want veel hostels zaten vol. We vonden echter een prima hostel van een vriendelijke familie. De verjaardag van Bas hebben we er gevierd. Eerst heeft ze op het terras tegenover het hostel, onder het genot van koffie en thee, haar kadootjes van ons en van familie thuis gekregen. Van Machiel en Rudina kreeg ze o.a. een etentje voor 4 personen hier in Argentinië, en van mij een maand lang niet zeuren over de enorme boekenvoorraad die ze stiekem had meegenomen. Een glunderende Bas was het gevolg. De picknick daarna mislukte een beetje, omdat de fles wijn een droge kurk had en daardoor niet de drinken was. Het einde van de dag slaagde beter, want na het eten zijn we met een fles Mendoza-wijn, met z’n 4-en in het bubbelbad op het dak van het hostel gedoken. Een super afsluiting van Bas haar verjaardag!

In de krant lazen we het al, de grote voetbalteams kwamen aan in Mendoza voor diverse wedstrijden. En hoewel die avond niet de beste pot werd gespeeld besloten Machiel en ik toch heen te gaan. De grote verhalen over de uitbundige sfeer bij Argentijnse voetbalwedstrijden werd hier echter niet waargemaakt, waarschijnlijk was het een soort NEC-NAC waar we terecht waren gekomen. En ook de stand 0-0 droeg niet echt bij aan de feestvreugde. Het spannendste van de avond was nog wel de mislukte pogin om het, in beslag genomen, zakmes van Machiel terug te krijgen. De ruime politiemacht stond wat schaapachtig te kijken toen we om het zakmes vroegen. We hadden sterk het vermoeden dat het gewoon in de zak van één van de politieagenten zat, maar ja, dat zeg je natuurlijk niet! Leuk voor ons was wel dat we al wachtende een peleton ME-ers zagen uitrukken voor een relletje, waarbij één van hen struikelde bij een trappetje en op z´n bek ging. Dat zag er niet al te professioneel uit! Omdat het al laat was, en we nog wandelend door een park terug moesten naar het hostel, hebben we het zakmes maar als verloren beschouwd. Meer foto´s vind je in het fotoalbum van Mendoza.

 

Kamperen in Cacheuta
Het bleek de volgende dag dat we ons hostel uit moesten, want onze kamer bleek gereserveerd. Even een momentje van onoplettendheid van onze kant dus en hop… kamer kwijt! We besloten dan maar direct Mendoza te verlaten en maar te gaan kamperen in de omgeving van wijnboerderijen. Dat kamperen lukte wel, maar er waren geen wijnboerderijen in de buurt. Bovendien bleek het zondag te zijn, de dag dat de boerderijen dicht zijn. Oftewel, we zagen een leuk stukje van de country-side, maar echt dronken zijn we niet geworden. Wel lekker gekampeerd. Zie de foto´s in het fotoalbum van Cacheuta.

 

Genieten van het goede leven in Bariloche
En toen was het tijd om naar de “hoofdbestemming” van de vakantie van Machiel en Rudina te gaan, op naar BARILOCHE! De busreis was minder luxe, maar nog steeds luxe genoeg voor een ontspannen busreis. En toen we Bariloche inreden wisten we dat het goed zat. Prachtige bergketens, mooie meren en een lekker klimaat. Dit werd genieten. We kwamen op een prima camping terecht, “La Selva Negra”, met prima voorzieningen en beveiliging. We hadden electriciteit, een picknicktafel, warme douches en… een barbeque! Dat werd dus barbeque-en, want van de beruchte steaks hadden we nog niet echt mogen genieten. We lieten ons voorlichten door de slager van de supermarkt en kochten 2 kilo vlees! Hij vond het nog wel wat weinig voor 4 personen, kan je nagaan. En het kostte 4 euro, onvoorstelbaar. En die avond hadden wij onze eerste Argentijnse “Asado”, en dat was genieten. Meegenieten kan in het fotoalbum van Bariloche.

 

Zes dagen door Parque Nahuel Huapi
In een hike-gids hadden we een mooie hike-tocht gevonden van ongeveer 5 dagen. Deze tocht bleek echter niet te doen te zijn doordat een gedeelte nog dicht zat vanwege sneeuw, de zomer bleek laat te zijn dit jaar. Op de kaart vonden we een andere route, die wellicht wel kon, maar wel langer was. We besloten deze route te doen, en kochten voor 8 dagen eten. We lieten overbodige spullen achter in bewaking op de camping en vertrokken voor onze tocht. Bij een Refugio (bemande berghut) hoorden we echter dat de route die we wilden doen waarschijnlijk ook niet kon. Om niet het risico te lopen dat we halverwege terug moesten hebben we dus wederom onze route aangepast. Uiteindelijk is het een fantastische tocht geworden, langs prachtige meren, koude bergtoppen, schitterende vergezichten. De vermoeide voeten konden we rusten op zachte graslanden en in ijskoude bergbeekjes hebben we ons poedelnaakt gewassen. Oftewel, het was een fantastische tocht, ondanks dat we het laatste stuk niet eens hebben afgemaakt. Het begon namelijk te regenen en dat bleek funest voor Bas haar humeur. Bovendien zag het er na een nacht regen niet naar uit dat het weer beter werd en zag de berg waar we bovenop moesten klimmen er erg mistig uit. Gezamenlijk besloten we dus terug te gaan naar onze geliefde camping “La Selva Negra”, waar we onder het genot van een zalig zonnetje onze spullen konden drogen en schoonmaken. Conclusie: een fantastische tocht! Zie de foto´s in het fotoalbum van Parque Nacional Nahuel Huapi.

 

Panorama Lago Perito Moreno

 

Leuk zo´n etentje….
Het leek zo´n leuk idee. We zouden Bas haar etensbon nuttigen na onze trektocht. En het was heerlijk, goed vlees, vis en goede wijnen in een sfeervol “Hobbit” restaurant. Waar we echter geen rekening mee hadden gehouden was dat onze magen na 6 dagen wandelvoedsel niet meer gewend waren aan vette steaks en sauzen. Het gevolg was dat er (zonder namen te noemen) ééntje al die nacht kotsend in de bosjes hing, in totaal 3 mensen de dag erna niet zo veel hoefden te eten en er zelfs één de avond erna met koorts naar bed ging. Lekker zo´n etentje, maar dat plannen we de volgende keer wel anders!

Laatste gezamelijke standplaats: El Bolsón
We besloten nog één plaats verder gezamenlijk op te trekken, we gingen naar El Bolsón. Slechts 2 uur rijden, dus in de buurt, voor Argentijnse begrippen dan. De camping was niet zo mooi als in Bariloche, maar goed genoeg, en het weer was er een stuk warmer. We besloten weer een goeie barbeque te houden met een kilo Bife de Chorizo. En wat is dat vlees toch lekker hier, wauw! We stonden naast een familie uit Gaiman, aan de kust van Argentinie. Dat zijn van oorsprong Welshmen, oftewel mensen uit Wales. Zij zijn destijds gevlucht voor het engelse regime, en konden hier in Argentinië hun traditie en taal voortzetten. Bijzonder dus, want ze spreken zowel Spaans als Welsh. Een tip dus voor onze reis als we via de oost-kust van Argentinië omhoog gaan.

De barbeque hebben we er de volgende dag weer afgehiked, want in een zware wandeling hebben we (behalve Rudina, die verkoos een dagje in de schaduw te blijven slapen en lezen) de top van de Piltriquitrón te beklimmen. Een zware tocht, met zware wind en kou onderweg, maar met een prachtig uitzicht als beloning. Zie het fotoalbum van El Bolsón.

Afscheid van Machiel en Rudina
En toen was het tijd om afscheid te nemen. Vanaf hier scheidden onze wegen. Machiel en Rudina gaan eerst naar Puerto Madryn, om daarna weer terug te keren naar Buenos Aires om dan 5 februari weer terug naar huis te vliegen. Dus hebben we eergisteren afscheid van elkaar moeten nemen. Het was erg gezellig met zijn allen. En voor ons was het erg bijzonder om nu eens met 4 personen te reizen. Het biedt meer mogelijkheden, want er is altijd wel iemand die mee wil iets doen, en er is altijd wel iemand die bij de tent wil blijven om uit te rusten en zo op de spullen kan passen. Barbeque-en is ook veel leuker met zijn 3-en ziek zijn is ook veel gezelliger met meer mensen! Het was ook leuk om anderen eens te laten zien hoe wij reizen, en om een beetje als gids op te treden. Oftewel, Machiel en Rudina, bedankt voor de leuke tijd. Andere mensen zijn hierbij uitgenodigd om ook eens een stukje met ons mee te reizen!

Verdere plannen
Wij, Bas en Eelco, zitten nu weer in Bariloche. Eerst even als ons internetwerk doen, en dan eens kijken hoe wij verder gaan. We gaan naar het zuiden, dan is zeker, alleen onze routen moeten we nog bepalen. Dus waar het volgende bericht vandaan komt is nog onbekend, tot dan!

Groeten,
Bas en Eelco