En dan krijg je het bericht waar elke reiziger bang voor is. Het bericht dat het niet goed gaat met een dierbaar iemand in Nederland, en dat je dus snel naar huis moet. We waren in Salta toen we een emailtje van mijn moeder kregen, dat het met Oma niet goed ging. En een dag later een telefoontje, dat het beter was dat we naar Nederland terug zouden komen. En dat is een onvoorstelbaar onwerkelijke situatie. Paniek, verdriet en ongeloof wisselen elkaar af. Je moet snel een ticket gaan regelen, maar het voelt zo onwerkelijk.    

En we zouden nog gaan paardrijden, een cursus van een week. Daarna zouden we nog naar de Iguazu watervallen, dan tango-en in Buenos Aires en dan .. en dan … Tja, dus niet, dan houdt alles op. En dan realiseer je je dat je oma mogelijk niet lang meer te leven heeft en je haar graag nog wilt zien. Gelukkig zijn dit soort situaties gedekt door onze reisverzekering. Het terugvliegen kost je daardoor niets, maar het fijnste is nog wel dat zij het ook voor je regelen. Dus één belletje naar de alarmcentrale en het wordt geregeld. Althans, dat was de bedoeling. Ze haalden helaas de namen van Bas en van mijn oma door elkaar. Hierdoor stonden de vliegtickets iedere keer op Oma haar naam. En als zoiets éénmaal fout gaat, dan blijft het ook fout gaan, waardoor zelfs na herhaaldelijk controles de tickets op mijn oma’s naam bleven staan. En reken maar dat dat voor wat stress zorgt als je vliegtuig over een half uur vertrekt en je nog steeds niet de juiste tickets in handen hebt! Buiten dit vervelende foutje waren ze echter uiterst correct en hulpvaardig. Kortom, met vallen en opstaan een dikke pluim voor de alarmcentrale van de ANWB.

Uiteindelijk kwamen we dus via Madrid, met en relatief geringe vertraging, aan op Schiphol, waar onze naaste familie ons stond op te wachten. En dat was een weerzien met een dubbel gevoel. Enerzijds blij om elkaar weer te zien, anderzijds verdrietig door de omstandigheden. Mixed emotions, dat is duidelijk. Die dag, en de dagen erna ben ik nog vaak naar mijn oma op bezoek geweest. Ze heeft me nog enkele keren herkend. Maar 3 december viel voor haar het doek, vrijdag 8 december hebben we haar gecremeerd. Dag lieve oma, bedankt voor alles.

Verder in Nederland
En ondertussen gaat het leven, zo goed als mogelijk, toch maar weer verder. We bezoeken vrienden en familie, doen inkopen voor het vervolg van onze reis en genieten van alles wat Nederland te bieden heeft en we zo gemist hebben de afgelopen 2 jaar. Zoals de onvoorstelbaar gevulde supermarkten, zelfs een eenvoudige supermarkt heeft zó veel producten. De eerste keer boodschappen doen met mijn moeder was dan ook één groot feest. We hebben véél te veel producten in het karretje geladen: koeken, kazen, en ohhhh drop!

En het is zo netjes hier, stoepranden, wegen met lekker vers groen gras ernaast, verkeersborden, automatische signaleringen, echt onvoorstelbaar. En we worden ook onvoorstelbaar vriendelijk geholpen in winkels en (telefonisch) bij bedrijven. Uiteraard hier en daar een keer een chagrijnige medewerker, maar over het algemeen worden we overal heel vriendelijk geholpen. Wat een land, dat Nederland!

Onze laatste Zuid-Amerikaanse avonturen
Sinds het laatste bericht hebben we in Bolivia en Argentinië uiteraard nog wel het één en ander gedaan, gezien en meegemaakt. Dus bij deze toch nog maar even in het kort waar we de laatste dagen van onze reis in 2006 zijn geweest.

Tupiza, onze laatste halte in Bolivia
En geen slechte laatste halte. Hoewel we er erg actief hadden kunnen zijn, hebben we er helemaal NIETS gedaan. Lekker, zo af en toe. Het bezoekje aan het Jezus-beeld, op een bergje aan de rand van het dorp, moest zelfs op de laatste dag nog even gebeuren. Hadden we toch nog iets gedaan, en eerlijk is eerlijk, het uitzicht op de gekleurde rotsen bij ondergaande zon was prachtig. We vertrokken er met de trein, waar we voor het duurste kaartje kozen, zodat we zeer luxe het unieke Bolivia uithobbelden. Voor ons geen afscheid, want we keren zeker terug naar dit zalige land. Zie de laatste foto´s in het Tupiza-fotoalbum.

In Argentinië naar Humahuaca, Purmamarca en Tilcara
Na een uren durende grensovergang belanden we uiteindelijk in Argentinië, het land van de boterzachte steaks en de goede wijnen. We begonnen in Humahuaca, een mooi pittoreske dorpje. Daarna gingen we door naar Purmamarca voor een bezoek aan een erg goed luxe restaurant. En direct daarna gingen we door naar Tilcara, waar we zowaar weer eens gekampeerd hebben. Foto’s vind je in de fotoalbums van Humahuaca, Purmamarca en Tilcara.

Paardrijplannen in Salta
Na dit bliksembezoek aan de vallei van Humahuaca zijn we doorgegaan naar Salta, de grootste stad hier in het noorden van Argentinië. We sliepen er in een soort budget design hostel met onvoorstelbaar vriendelijk personeel. Ingrid, het franse meisje dat we op de zoutvlaktes van Bolivia hadden ontmoet, had ons getipt over dit hostel (Prisa Mata) Met haar zouden we ook gaan paardrijden, totdat we dus het vervelende bericht kregen over mijn oma. Wat we nog gezien hebben in Salta kan je vinden in het fotoalbum van Salta.

En dan nu weer in Nederland Na alle activiteiten en emoties van oma’s overlijden hebben we, enigszins verlaat, gisteren sinterklaas gevierd. En nu staat de kerstman alweer voor de deur, te trappelen van ongeduld. Ook oud en nieuw vieren we nog hier in Nederland. Maar 7 januari vliegen we, samen met vrienden Machiel en Rudina, terug naar Buenos Aires, Argentinië!

Fijne kerstdagen! Bas en Eelco