We hangen nog steeds rond in La Paz, want we hadden een hoop te doen hier. Zo hebben we de Huayna Potosí (zie foto links) bedwongen, zijn we nu écht de San Pedro gevangenis in geweest en hebben we zo veel souveniers gekocht dat de doos te zwaar was om te mogen versturen. Maar verder zijn we ook lekker lui, slapen lekker uit, kijken ’s avonds CSI op de TV in onze kamer en lopen gewoon wat rond te banjeren door de stad. Restaurantje bezoeken, filmpje kijken, gewoon lekker het stadse leven leiden.

Naar ongekende hoogte op de Huayna Potosí
Eerst maar even vertellen over het actieve gedeelte. De Huayna Potosí is een berg in de buurt van La Paz, met een hoogte van nét boven de magische 6000 meter, n.l. 6088 meter. En het is een “relatief” makkelijk te beklimmen berg. En dat makkelijk slaat dan op het feit dat er geen echt technische bergbeklimmersvaardigheden nodig zijn. Een beetje durf en een goede conditie zijn voldoende. Maar we hadden gehoord dat het dan evengoed nog een hele klim was, en met name de grote hoogte en de daarbij behorende ijle lucht hun tol eisen. Maar, wij konden deze uitdaging natuurlijk niet laten liggen. Dus schreven wij ons in voor een 3-daagse tocht naar de Huayna Potosí!!!!

Dag1: een beetje oefenen, leuk!
De eerste dag was al leuk. We werden naar de “lodge” gereden en gingen ’s middags klimoefenen op de ijswanden van de gletsjer. En dat stond erg stoer, zo met ijspik en van die prikschoenen. Maar het was een stuk zwaarder dan gedacht. Een loodrechte ijswand opklimmen bleek toch aardig wat kracht en uithoudingsvermogen te vergen. Maar het lukte ons allemaal, zowel Bas en ik, als Jon, de engelsman, die bij ons in het groepje zat. En kijk eens naar die foto’s….. STOER!!!!!!

Dag2: onder de indruk van de verhalen van anderen
Veel minder stoer voelden we ons de volgende dag, vlak voordat we naar het basiskamp zouden gaan. De groep voor ons kwam meer dood dan levend aan. Terwijl ze een beetje bij kwamen werden wij steeds stiller van hun verhalen. Slik, dit moest leuk zijn??? Maar er was geen keuze, onze gids stond al te trappelen om met ons op pad te gaan. Ik werd steeds blijer met het voorraadje coca-bladeren dat we bij ons hadden. Even voor de goede orde, coca-bladeren zijn NIET gelijk aan cocaïne. Het wordt hier veel gebruikt om o.a. hoogteziekte en vermoeidheid tegen te gaan. Je kan er thee van zetten, maar je kan het ook pruimen. Voor de zekerheid begon ik maar metteen met pruimen. Maar de eerste klim viel mee. Best wel zwaar, zeker met alle bagage achterop (klimschoenen, pikhouweel etc), maar goed te doen. En het basiskamp lag er indrukwekkend bij. Aan de voet van het sneeuwgebied met imposant uitzicht, WAUW!!! We genoten nog even van de zon, en gingen na een lichte maaltijd liggen om te slapen. Want van slapen zelf kwam weinig, niemand deed een oog dicht. Maar ook dat scheen erbij te horen, veroorzaakt door de hoogte. En ondertussen gierde de wind om de hut, het beloofde koud te worden, volgens Choco, één van onze gidsen.

Dag3: midden in de nacht eruit voor de klim
Omdat het plan was om de zonsopkomst vanaf de top te bekijken stonden we dus om half 2 ’s nachts met volle uitrusting in de gierende wind op een ijskoude berg. Soms vraag je jezelf af waarom je dit toch allemaal doet, IS DIT LEUK???? Maar het werd absoluut leuk! De maan was nog lekker vol waardoor de sneeuw fantastisch oplichtte. We ploeterden ons, aan onze gids verbonden door een koord, door een wonderschoon landschap. Af en toe sprongen we over diepe spleten en liepen we langs afgronden. Jon was nog niet zo lang als wij op grote hoogte en had het zwaar. Maar ook Bas had het zwaar. Op een gegeven moment moest ze zo veel pauzeren door ademgebrek dat ze het niet meer leuk vond en besloot te stoppen. Bas ging terug, samen met onze gids. En ik werd aangekoppeld tussen Jon en zijn gids. En verder gingen we. Het werd steiler en dus ook zwaarder, maar ik voelde me goed en genoot nog steeds. Jon had het zwaarder en trok dus af en toe aan de rem, wat ik niet eens zo erg vond. En toen kwamen we bij het laatste stuk, 250 meter lang, 45-graden omhoog. En tot daar vond ik het dus leuk, want toe werd het zwaar…. heel zwaar. Ik had een nieuwe lading coca in mijn mond gedaan, maar was te moe om te kauwen. Wat een klim! Boven aangekomen, meer dood dan levend, verbaasden we er ons er over dat we de eersten waren. Onze gids had er blijkbaar flink de zweep overheen gehaald. Maar daardoor konden we nog wel genieten van het uitzicht, de opkomende zon en de andere die nog aan het zwoegen waren. De tocht terug was ook zwaar, dalen kostte meer kracht dan gedacht. Maar het uitzicht wasprachtig! Het sneeuwlandschap met zon was met recht oogverblindend schoon. Bij de hut wachttten Bas en de andere gids op ons om samen terug te lopen naar de lodge. Waar wij deze keer aan de nieuwe groep onze ijzingwekkende verhalen konden vertellen….. zij moesten nog! Zonder moe te worden kan je meegenieten in het fotoalbum van Huayna Potosí.

Wederom naar de gevangenis
Na al het klimgeweld was het tijd om onze belofte aan L. in te lossen. We hadden L. (gevangene in de beroemde San Pedro gevangenis, zie ook ons vorige artikel) beloofd nog een keer langs te komen. Leuk voor hem, en voor ons de mogelijkheid om te proberen nu écht in de gevangenis te komen, i.p.v. alleen in het kantoortje. We wilden graag met eigen ogen zien hoe het er daar aan toe gaat. En dat is gelukt, we mochten deze keer L. en nog een andere Nederlander S. bezoeken in hun cel. En eigenlijk mag je dan iedereen bezoeken, want je wordt gewoon losgelaten in de algemene ruimte, en dan zoek je het verder zelf maar uit. En dat is bizar. Via een gang kwamen we op een binnenplaats. Daar stormden direct diverse gevangen op ons af. Want 2 van die bleekneuzen, dat is leuk! Ze hielpen ons L. op te sporen. Hij lag te slapen, in zijn “cel”. Zijn cel was een soort boomhut bovenop het restaurant op de binnenplaats. Hij was verrukt ons weer te zien, bestelde ijsjes voor ons en liet ons zijn appartementje zien. Het was niet groot, ongeveer 2×4, maar had alles. Een bed, kastjes, TV, radio/cd, gitaar, eigen wc, douche en klein keukentje. Bij binnenkomst had L. dit gekocht voor 750 dollar. Ook moest hij 350 dollar betalen om in het veilige gedeelte te komen. Dit laatste geld gaat naar de “vereniging” die het beheer voert over het complex. Daar vieren ze ook af en toe een feestje van, wordt de boel van geverfd etc. Na een uurtje gingen we naar de cel van S. Die stond al te trappelen, want hij had gehoord dat het bezoek ook voor hem was gekomen. S.’s cel was vele malen kleiner, net groot genoeg voor een bed Geen wc, geen tv. En dat bed deelde hij ook nog met een andere gevangen, uit medelijden en geldnood. Hij had namelijk geen geld om iets te kopen, samen huurden ze het hokje voor 1,5 euro per nacht. Zowel L als S zaten voor drugssmokkel. Maar S. was hier vele malen opener over. Hij was dan ook een professional, op zijn 15e begonnen met drugssmokkel naar Italie. En nu was hij dus internationaal bezig. Cocaïne kocht hij hier voor 2000 dollar per kilo, en dat brengt in Nederland 40.000 Euro op! Tel uit je winst! En het ging erg eenvoudig volgens hem. Hij had deze keer de fout gemaakt direct vanuit Bolivia te vliegen en daarbij ook nog vergeten de Douane van te voren om te kopen. Vorige keer was hij via Argentinïe gegaan, vele malen veiliger. Naar Europa vlieg je dan naar Madrid, en vanaf daar met de trein naar Nederland. Geen centje last! Als hij uit de gevangenis kwam ging hij drugs naar Engeland brengen, daar brengt een kilo 70.000 pond op! Kan je nagaan, in één geslaagde vlucht is hij miljonair! Er ging een wereld voor ons open, we konden ons heel goed voorstellen dat dit een erg aantrekkelijke business is. Voor dat geld moeten wij toch enkele jaartjes werken….. Na uitwisseling van verhalen en verbijstering over elkaars levenswijze namen we ook afscheid van S. Helaas hebben we geen foto’s mogen nemen. Daarom heb ik wat vlugge schetsen gemaakt, zodat jullie toch een beetje een idee krijgen van hoe het er in de San Pedro gevangenis uitziet. De foto’s staan in het fotoalbum van La Paz. Informatie over hoe je in de gevangenis kan belanden vind je in het artikel “How to get into the San Pedro jail in La Paz” op de engelse versie van deze website.

Souveniers, souveniers en nog eens souveniers
Het was al vele landen geleden dat we goed souveniers hadden gekocht. Panama was het laatste. In de landen daarna was het óf te duur om te verzenden, of te onzeker om te verzenden, of er waren geen interessante of betaalbare souveniers. Hier in Bolivia bleken de souveniers én interessant én voordeling, en het versturen is betaalbaar. Dus dat betekende hier in La Paz… SHOPPEN!!! En dat hebben we gedaan, zeker met de feestdagen in aankomst hebben we de Bolivianos lekker laten flapperen in de souvenierwinkels. We hadden ook nog wat spullen terug te sturen, dus dat hebben we mooi gecombineerd. De spullen bleken in totaal wel wat te zwaar, 25 kilo! En 20 was het maximum. Gelukkig plannen we altijd een hele dag voor het versturen van spullen, want nu moesten we de boel gaan splitsen, nieuwe doos regelen etc. Maar… de spullen zijn weg!

Luieren, TV kijken, illegale software en MP3´s
Aangezien we hier een lekker hotel hebben kunnen we ook nog goed bijkomen van onze activiteiten. We hebben TV op de kamer met kabel, dus zitten we af en toe lekker op bed, met een pizza en een fles wijn naar CSI te kijken. Het viel ons bovendien op dat je hier in Bolivia eindelijk ook de oorspronkelijke bevolkingsgroepen op TV ziet. Was het in voorgaande landen voornamelijk blank wat je zag, hier zie je ook vrouwen met bolhoedjes als de ster van de show. Verder genieten we ook culinair, want de restaurants zijn hier goed en betaalbaar. Zo is er een nederlandse kroeg-restaurant waar we vanavond mijn verjaardag gaan vieren. Wat het wordt, Nasi of Hutspot weten we nog niet. Maar een biertje van tap zal er zeker in gaan! Naast het shoppen van souveniers hebben we ook lekker illegaal geshopt. Alle muziek en software is hier illegaal te koop. Bas heeft voor 40 cent een MP3-CD met alle albums van een populaire band hier gekocht. En alle software is hier te koop, en niet alleen bekende consumenten programma’s als Word, Excel etc. Nee, ook profesionele software die we als IT-consultant bij grote bedrijven tegenkwamen: SAP, Rational Rose, Autocad etc. En allemaal al keurig gekraakt, voor 1 euro per CD. Daar wordt je gretig van, alleen… wat heb je er aan???? Alle foto’s van La Paz vind je hier.

Verdere plannen
Zodra we ons los kunnen scheuren van La Paz gaan we naar het zuiden. Naar de zoutvlaktes van Uyuni, naar Potosí en Sucre. Eens kijken of we daar weer zo lang blijven hangen als hier.

Groeten,
Bas en Eelco