Puno en de begraaftorens van Sillustani
De drijvende eilanden bezoek je vanaf Puno, een aardig stadje, niet veel bijzonders. Vanuit Puno hebben we een bezoek gebracht aan de begraaftorens van Sillustanie, wél wat bijzonders. De Colla bevolking leefden hier vóór de Inca’s en begroeven hun doden in grote torens. De Inca’s kwamen, zagen en overwonnen, maar namen dit gebruik over. Het gevolg is dat hier prachtige, strakgebouwde torens staan. Ze begroeven hun doden met gebruiksvoorwerpen en veel goud. Maar dat goud is natuurlijk al lang weggeroofd door grafrovers. Laatst is nog wel een graf ontdekt met 3,5 Kg goud! Dat goud ligt nu in het museum in Puno. Er staan weinig torens compleet intact. Een deel van de torens is namelijk nooit afgemaakt, omdat de Spanjaarden rond 1530 de Inca’s begonnen lastig te vallen. En een ander deel van de torens is beschadigd omdat de torens gebouwd zijn met vulkanische, magnetische stenen en die trekken de bliksem aan. Zie het fotoalbum van Puno.

Slapen bij de Uros op hun drijvenden eilanden
Hoewel toeristisch, wilden we uiteraard naar de drijvende eilanden van de Uros. Dat kan op een toer, waarbij je dan ook nog 2 andere, vaste eilanden bezoekt. Daarbij overnacht je op één van die vaste eilanden. Wij wilden echter ook op een drijvend eiland overnachten, hoewel we daar totaal geen informatie over konden vinden. Gidsen melden er niets over, op internet was niets over te vinden, en zelfs het toeristenbureau in Puno melde keihard dat het niet kon. Echter, toevalligerwijs bleek bij het boeken van onze Titikaka-toer een Uros-jongen bij het reisbureau stage te lopen!
En op zijn eiland konden we overnachten, voor 10 dollar per persoon, inclusief maaltijden en activiteiten, en hij zou onze persoonlijke gids worden. Een enorme mazzel hadden we hier dus, want de toer werd nu zo aangepast dat wij een nacht op de drijvende eilanden konden overnachten. En bijzonder is het. Bij aankomst bij de drijvende dorpen was onze eerste gedachte: “het lijkt wel huttendorp!”. En het was vele malen groter dan verwacht. Vrouwen staan de toeristenboten op te wachten, en op het eiland krijg je een uitleg over het gebruik van het riet voor van alles en nog wat. En dat is onvoorstelbaar, ze gebruiken het riet om het eiland te bouwen, de huizen, de boten, ze koken er op, maar je kan het ook eten. Maar het is nogal onderhoudsgevoelig. Afhankelijk van het seizoen moet het dek 2 tot 4 maal per maand worden vervangen. Een boot gaat 9 maanden mee en ook de huizen moeten regelmatig opnieuw van daken worden voorzien. Ze zijn dus nogal bezig met hun geheel. Ze zouden dus ook best anders willen wonen, op andere eilanden staan wat modernere huizen van plaatmateriaal. Maar ja, dan komen de toeristen niet meer. In dit geval houdt het toerisme de oude traditie dus in stand. Aan de andere kant is het ook een bedreiging, want door de toeristen wordt er meer riet gebruikt, en onstaat er een tekort. Al deze laatste informatie kregen we toen de toeristentoers voorbij waren, en wij als enige toeristen achterbleven op Khatati, het eiland van Ivan, onze gids. Hij heeft ons van alles verteld en getoond. Samen met hem hebben we vissennetten uitgezet en riet gesneden voor onderhoud van het eiland. Die avond begon het te betrekken en begon het hard te waaien en een beetje te regenen. Dat zorgt voor allerlei activiteiten op het eiland, want de eilanden zijn gevoelig voor harde wind en ze waren ook niet zeker over de waterdichtheid van ons “huisje”. Onze cabina werd van een plastic zeil voorzien, en de ankers van het eiland werden aangetrokken. Ons eiland hield het, maar plots ontstond er groot tumult, want een ander eiland kwam voorbijdrijven. En van een ander eiland was een stuk losgeslagen en begon ook weg te drijven. De bewoners van die eilanden gingen met bootjes hard aan de slag om de eilanden weer terug te duwen. Tot onze verbazing hielpen de bewoners van ons eiland hen niet, sterker, er werd hard gelachen! Maar dit zette allemaal geen kwaad bloed, want elkaar helpen is niet de gewoonte, ze moeten namelijk hun eigen eiland bewaken. Wij sliepen die nacht op rozen, in een perfect bed. Grappis was wel dat je goed middenin moest blijven liggen, anders zakt het bed aan één kant het rietdek in. De volgende dag namen we afscheid van deze verschrikkelijk vriendelijke mensen en wensten hen veel succes. We hebben zo het idee dat ze er wel gaan komen, de verkoop van souveniers loopt goed en het verhuur van “huisjes” gaat ongetwijfeld een succes worden. Zie het fotoalbum van Los Uros. Wil je ook slapen op deze eilanden, zie dan het artikel Peru tips op de engelse versie van deze website.

Dansen op Amantaní
De volgende stop was het eiland Amantaní. Daar werd iedereen ondergebracht bij een familie van het eiland. Ivan ging met ons mee en we kwamen te overnachten bij Teodora en Ernesto. Ernesto was niet zo’n prater, maar Teordora was wat gezelliger. Na een wandeling met de groep over 2 heilige bergen (Pachamama en Pachatata) en de zonsondergang daar vanaf was het ’s avonds tijd voor een feestje. Wij werden aangekleed volgens de lokale dracht. Vooral Bas vond dat in het begin niet leuk, want er moest een rok aangedaan worden. Maar de spijkerbroek mocht aan blijven, en later bleek dat alle vrouwelijke toeristen er op z’n turks bij liepen. De avond werd doorgebracht in een soort buurthuis met tl-balken en een lokale band. De lokale dans was snel onder de knie bij de toeristen en we hebben ons uitstekend vermaakt. Met name Teodora hield wel van een dansje, en vroeg mij steeds ten dans. Dat dan helaas voor Ernesto, die er kennelijk niet zo’n zin in had, maar op dat moment Bas wel moest vragen. We zagen later in hun gastenboek dat ze in dit seizoen bijna elke avond gasten hebben, dus ze moeten elke avond weer opdraven. We spraken tijdens het schrijven van dit stuk, hier in het internetcafé, net 2 andere toeristen die dezelfde toer hadden gedaan. Bij hen was de dansavond nogal mat geweest. Bij ons gelukkig niet, er waren genoeg lokalen die het wel leuk vonden en ook de toeristen gingen graag met de beentjes van de vloer. Een geslaagde avond dus! Zie het fotoalbum van Amantaní.

Laatste eiland, Taquile
Na het ontbijt werden alle toeristen weer het bootje ingeladen en ging de toer verder naar Taquile. Een eiland met bijzonder kledingtradities. Haast aan elk stuk kleding kan je wel iets aflezen over de sociale status van de drager. Speciale mutsen voor getrouwden, gescheiden, weduwen etc. Grappig is dat de tradities ook met hun tijd meegaan. Voor de jongeren betekent tegenwoordig een baseball-cap dat ze vrijgezel zijn. Op de foto hiernaast zie je onze gids met muts en hoed, wat de dracht is voor een belangrijk leider. Een mooi initiatief op het eiland vonden we de foto-expositie. Ze hadden bewoners de beginselen van digitale fotografie bijgebracht, en van de mooiste foto’s was een expositie gemaakt. Van de allermooiste waren ansichtkaarten te koop. Een mooie manier om geld te verdienen. Wij hebben er 5 gekocht en even later in het restaurant laten liggen…… Zie het fotoalbum van Taquile.

Verdere plannen
Op het moment van schrijven zitten we nog steeds aan het Titikaka meer, maar nu aan de Boliviaanse kant. En zoals vaker is er een enorm verschil als je de grens over gaat. Geen verkiezingsleuzen meer op de huizen. Hostels en restaurants zijn goedkoper, internet is vele malen duurder en verschrikkelijk traag. Ook handig is dat er geen pin-machines zijn. Typisch, want Copacabana, waar we zitten, is een vaste eerste stop voor toeristen. Vanuit hier gaan we eerst nog het eiland van de zon bezoeken, voordat we naar de hoofdstad La Paz afreizen.

Groeten,