De afgelopen anderhalve week zijn we dwars door de centrale hooglanden van Peru gereisd. Deze hooglanden zijn één van de minst toeristische gebieden van Peru. Dat komt zware gevechten in het verleden, maar ook door de slechte infrastructuur en het ruige berglandschap. Reizen hier is dan ook niet even gemakkelijk als door de andere gebieden, maar wel zo anders en interessant! Hoewel Bas over dat laatste wat anders dacht, zoals je op de foto ziet. Bas heeft een grondige hekel aan omhoog wandelen, maar als het dan ook nog eens gaat hagelen……. Lees hieronder over lange achterbankritten, culinair genot, onze treinreis en onze fijne wandeling naar een verlaten mijn.

Vijf uur met z´n vieren op de achterbank
In de centrale hooglanden is het vervoer absoluut niet ingericht op toeristen. De meeste bussen rijden ’s nachts. Bijvoorbeeld vanuit Huánuco naar Huancayo is 5 uur, en de bus vertrekt dan 10 uur ’s avonds. Fijn, dan kom je dus echt midden in de nacht in een wildvreemde stad aan, niet echt handig. Bovendien zie je dan ook nog eens niets van het landschap, en dat was toch één van de redenen waarom we hier zijn! Er is dan nog een andere optie, met de auto. Er rijden tussen de steden gewone personenauto’s, en die vertrekken zodra er voldoende passagiers zijn. En voldoende passagiers is hier vaak iets anders dan bij ons in NL Standaard gaan er twee passagiers voorin, waarbij er een lekker op de handrem mag zitten. En achterin past het makkelijk met zijn vieren! En dan dus uren lang hobbelen over slechte wegen. Je begrijpt, het is verrukkelijk reizen zo. In La Union hadden we uitdrukkelijk gevraagd hoeveel mensen er achterin zouden zitten, drie maximaal hadden ze gezegd. De auto arriveerde, we deden onze rugzakken in de kofferbak, en namen plaats achterin bij een man die er al zat. Hij bleek echter de helft van een echtpaar dat in Huánuco naar het ziekenhuis moest. Zijn vrouw wilde ook achter instappen, maar wij weigerden op te schuiven. Wij waren niet van plan 5 uur lang met z´n vieren op de achterbank gepropt te gaan zitten, zijn vrouw was namelijk niet de slankste.  De chaufeur vroeg ons toch op te schuiven, maar wij weigerden, met de vermelding dat ons uitdrukkelijk gezegd was dat we maar met z´n drieën achterin zouden zitten. De chaufeur toonde vervolgens een prachtig staaltje van conflictbeheersing. Hij stapte uit, liep een rondje om de auto, stapte weer in en ging zitten zwijgen, hopend dat het probleem zichzelf zou oplossen. De man naast ons spoorde hem met “habla joven” (spreek, jongeman) aan om het probleem op te lossen. Maar dat deed hij niet. Uiteindelijk vroeg de mannelijke helft van het echtpaar ons of het goed was als zij bij elkaar op schoot gingen zitten, zodat wij onze ruimte zouden houden. Wij zijn de beroerdste niet, en zo heeft hij 5 uur lang bij haar op schoot gezeten, hoofd ingetrokken, hobbelend over de slechte wegen tussen La Union en Huánuco. Foto’s zijn we vergeten te maken van dit fijne ritje. Wel hebben we foto’s van het uitzicht tijdens de rit naar La Union, en van onze eindbestemming van de achterbankrit, Huánuco.

Peruaanse culinaire uitspattingen
Peru is voor ons het eerste land waar we de “plato tipico”, oftewel de typische gerechten van het land, de moeite waard vinden. Tot nog toe kwamen we niet verder dan kip met rijst en patat, of gefrituurde vis met rijst en patat of … vul maar in, alles wordt gefrituurd en geserveerd met rijst, patat en salade. Maar hier in Peru zijn het echt gerechten, andere manieren van bereiden en combinaties van ingrediënten. In Huánuco zijn we naar een goed restaurant gegaan en hebben daar o.a. PachaManca gegeten. Wat een enorme berg vlees kregen we daar. Bijzonder lekker vinden we Papa a la Huancaina. Een aardappel (of een bol puree) met een soort kaassaus met een ei en een olijf. Een lekkerer snack is Papa Rellena, een gefrituurde bol aardappelpuree gevuld met ei of vlees. In Ayacucho hebben we andere bijzondere gerechten gegeten, waaronder Cuy Crocante. Cuy is cavia, een delicatesse volgens de lokalen hier. Wij vonden het echter niet bijzonder, bovendien was het veel werk voor weinig vlees. We aten ook Puca Picante, lekker vlees in een pindasaus, anders dan onze saté saus, maar erg lekker. Bijzonder hier in Peru is dat in elke stad en dorp het brood weer anders is. In voorgaande landen was het brood in het hele land zo ongeveer hetzelfde. Maar hier niet, elke keer weer een verassing, soms positief, soms negatief, maar altijd weer een verassing. Ook zien we vaak weer andere dranken en hapjes op straat te koop. Zo kochten we in Huancayo bij een dame lekkere warme Ponche, een rijstemelk met gezoete opgeklopt eiwit en een toefje kaneel. Naast haar stond een vrouw een soort zoete bapau te verkopen. We hebben het helaas nooit meer ergens anders gevonden. En vanmiddag (we zitten in Cuzco) gaan we op het plein om de hoek eten, daar houden lokale dames een culinaire markt om geld bij elkaar te sparen voor de ontwikkeling van de buurt. We hebben al even polshoogte genomen en het ziet er erg goed uit!

De Feria Dominical in Huancayo
Elke zondag wordt er in Huancayo, waar we na Huánaco heengingen, een enorme markt gehouden. Een markt met van alles en nog wat. Niet speciaal gericht op toeristen, want die zijn er niet veel. Natuurlijk zijn er wel souveniers te koop, maar ook traditionele kleding voor de Peruanen zelf, moderne kleding, ezelvet tegen botpijn, matrassen, groente en fruit, houtsnijwerk, etc, etc, etc, en natuurlijk weer voldoende voedsel. Lekker toetjes, versgebraden varkensvlees, te veel om op te noemen en op te eten. Het was ook een mooie gelegenheid om de mensen zelf op de foto te zetten. Dus zit het fotoalbum van Huancayo vol met foto’s van mensen en produkten op de Feria Dominical van Huancayo.

Vanuit Huancayo hebben we ook nog een bezoekje gebracht aan Concepción, waar we een oud klooster hebben bezocht. Het mooiste gedeelte was helaas gesloten voor restauratie. Hebben wij weer, een dag reizen en wachten en dan is het mooiste niet te zien. Het was evengoed bijzonder. Zie het fotoalbum van Concepción.

Met de trein naar Huancavelica, waar Bas lekker heeft gewandeld!
De voornaamste reden voor ons om naar Huancavelica te gaan was omdat dat per lokale trein kan. Voor 13 Sol (iets meer dan 3 euro) zit je 5 uur lang in buffetklasse. Net echt poepchique, maar je kon er eten en het was er erg gezellig, met prachtig uitzicht. We spraken o.a. met een gepensioneerd mijnbouwingenieur en een architecte die naar haar werk ging (5 uur reizen!!!). We dachten na aankomst nog ruim de tijd te hebben voor een wandeling de bergen in, naar Santa Barbara, waar een oude Spaanse mijn ligt. De mijn is in 1976 gesloten, maar de gebouwen etc zijn nog te bezichtigen. We vertrokken met mooi weer, en het was een flinke klim. Maar het begon steeds meer te betrekken, donkere wolken pakten zich samen boven ons. En toen we hijgend bij de mijn waren aangekomen begon het zelfs te hagelen. Bas haar humeur wordt vaak met elke 100 meter stijgen een graadje slechter, maar toen het ook nog begon te hagelen had ze het helemaal gehad. Gelukkig brengen mijn leuke grapjes haar altijd weer snel op de been…… Na een snelle bezichtiging van de gebouwen en een gesprek met lokale werklui die het kerkje aan het restaureren waren zijn we met een zandstorm in de ogen snel naar beneden gelopen. Bas ging rennend….. Heb ook lol in het fotoalbum van Huancavelica!

Laatste etappe door de Centrale Hooglanden
De laatste halte in de Centrale hooglanden was Ayacucho. Na Cuzco, de tweede mooiste stad van Peru. Maar door het ontbreken van het massale toerisme heeft het nog zijn autentieke karakter bewaard. En het is dat ons visum voor Peru langzaam het einde nadert, anders waren we er langer dan 2 nachten gebleven. Een leuke stad, vriendelijke mensen, en de mooiste kaasverkoopdame die we ooit gezien hebben. En in tegenstelling tot hier in Cuzco, waar we nu zitten, wordt er dan geen geld gevraagd. Een genot om daar te zijn. Zie het fotoalbum van Ayacucho, waarin ook de foto’s van de 2 daagse reis van Ayacucho naar Cuzco.

In de buurt van Ayacucho ligt het dorpje Quinua. Daar heeft bijna elk huis bovenop het dak een miniatuurkerkje, huisje, koeien of een ander keramiek iets. Het is een oud gebruik, uniek voor deze streek, en dient om de bewoners en het huis te beschermen en om aan te geven wat hun beroep is. In diverse winkels kan je deze miniaturen kopen, van klein tot groot, van serieus tot ondeugend (zie het fotoboek van Quinua). Ik werd er erg in de verleiding gebracht om zo’n miniatuur te kopen als uniek souvenier. Maar zoals gewoonlijk wil ik dan een grote, en tja, die wegen wel erg veel om mee te sjouwen of op te sturen.

Verdere plannen
Na 2 dagen reizen zijn we eergisteren aangekomen in Cuzco, toeristentrekplaats nr 2, na nr 1, de Machu Pichu. We gaan hier uiteraard de stad bekijken en de diverse Inca ruïnes, waaronder de Machu Pichu. We dachten nog een trekking te gaan doen om de Ausangate berg heen, maar daar hebben we geen tijd meer voor. Dus na Cuzco gaan we waarschijnlijk  direct door naar Puno en Lake Titicaca om dan uiterlijk 29 augustus Peru te verlaten en Bolivia binnen te gaan. We vervelen ons dus nog steeds niet!

Groeten,
Bas en Eelco