We stappen bij Aipe de bus uit. Daar vandaan moeten we namelijk de rivier oversteken om in Villavieja te komen, onze eindbestemming voor die dag. We willen daarheen om de nabij gelegen Tatacoa woestijn te bezoeken. Bij de “bushalte” ontmoeten we Pablo. Hij zit te wachten op een jongen die hem geld komt brengen. Pablo woont in Villavieja, dus we kunnen straks met hem meelopen. Hij blijkt een kaasfabriekje te hebben en de volgende dag gaat hij met een auto de hele woestijn door om melk op te halen, en wij mogen mee. Dat klinkt ons fantastisch in de oren, met een kaasboer door de woestijn, leuk! En het wordt nog mooier, want we kunnen bij hem overnachten.

Bij dit soort ontmoetingen is het altijd de vraag of we onze nieuwe vriend vertrouwen. Maar het verhaal klinkt geloofwaardig, dus we besluiten ook te wachten tot de jongen met het geld is gearriveerd. Maar het duurt nogal lang, dus we beginnen toch te twijfelen. Uiteindelijk komt de jongen er echter aan, en plukt uit zijn broekzakken vele colombiaanse pesos. In totaal had hij zo´n miljoen pesos (350 euro) in zijn broekzakken gepropt. Onvoorstelbaar hoe dat hier gaat, met zoveel geld over straat. Maar ze moeten hier wel, want giraal geldverkeer is hier nog zo goed als onbekend.

Het is ondertussen al gaan schemeren. Normaal gesproken proberen we een slaapplaats te hebben vóór het donker. Maar dat is nu dus iets anders gelopen. De rivier blijkt ook nog eens niet direct bij het dorp te liggen. In het donker moeten we door een stuk bos en weiland. We voelen ons niet geheel op ons gemak. We kijken goed uit onze ogen op verdachte zaken. Maar het verloopt allemaal gewoon zoals gewenst. Vanuit het donker komt er een bootje van de overkant ons ophalen en brengt ons naar Villavieja.

In Villavieja brengt Pablo ons bij zijn “familie”, Olga en haar dochter Luz. Het is niet zijn echte familie, maar ze verzorgen hem een beetje. Ze koken voor hem, doen zijn was etcetera. Hij is namelijk pas met de kaasfabriek begonnen en moet hard werken. Zijn eigen vrouw en kinderen zitten nog in een andere stad. Olga en Luz blijken schatten te zijn. In het weekend hebben ze een barbeque op de stoep staan met worst en kip. We eten er lekker, goedkoop en gezellig. Het hele dorp loopt die avond over straat te zwalken, is aan het babbelen en flaneren. We voelen ons er prima op ons gemak.

Na het eten laat Pablo ons zijn kaasfabriek, even verderop in de straat, zien. Er staat een jongen in een grote pan kaas te roeren. We krijgen een enorme homp verse kaas te proeven, zalig! Ons bed voor die nacht staat ook in de fabriek, in een apart kamertje. Het ziet er prima uit, netjes, schoon. Beter dan we van een man alleen hadden verwacht. We gaan vroeg slapen, want om 6 uur ‘ s ochtends wil Pablo vertrekken. Van slapen komt echter niet veel. Het is er warm, erg warm. En dat zijn we na al die koude, hoge gebieden niet meer erg gewend.

Desondanks staan we volgende ochtend om 6 uur klaar bij de auto. Echter… de auto wil niet starten! We krijgen een enorme aha erlebnis en denken terug aan ons weekendje weg met Sander en Mapis in Ana de oude Toyota. Uiteindelijk vertrekken we om 10 uur de woestijn in. Wij achterop samen met 2 meisjes die naar hun oma in de woestijn gaan. Het is een rammelbak oke, maar we vinden het rechter achterwiel wel héél erg rammelt. We zeggen Pablo dat er volgens ons iets niet goed is, maar hij denkt dat we dat zeggen omdat we ons niet veilig voelen en kijkt niet eens naar het wiel. En ja hoor, nog geen minuut later rolt het wiel onder de auto vandaan en staan we met de remschijf in het zand. Er zaten nog 3 bouten in, en die zijn nu afgebroken. De chaufeur gaat beginnen met repareren, maar heeft uiteraard geen reserve onderdelen bij zich. Gelukkig heeft Pablo een mobieltje bij zich, en er is zowaar bereik hier in de woestijn. Helaas heeft hij geen beltegoed…….. Na verloop van tijd besluiten we met zijn 5-en naar de eerstvolgende boerderij te lopen, om daar te bellen. En daar lopen we dan, door de woestijn, met een kaasboer en 2 meisjes op weg naar hun oma. De boerderij is ongeveer 1,5 uur lopen. Daar aangekomen worden we  hartelijk ontvangen, krijgen drinken en eten. Maar een auto is er niet, en ook hun beltegoed is op. Uiteindelijk wordt besloten maar weer terug te liften. Achterin een klein pickuptruckje, samen met 2 poepende koeien, hobbelen we terug naar het dorp.

Pablo gaat een andere auto regelen. Als we even geduld hebben komt Pablo ons zo weer ophalen. We wachten, we wachten en we wachten. Af en toe zien we Pablo voorbij rennen, die ons iedere keer opnieuw meldt dat de auto er zo aankomt. Ook Olga zou mee de woestijn in, en is behoorlijk boos op Pablo dat hij ons en haar zo laat wachten. Uiteindelijk komt hij met een auto. Het blijkt een auto te zijn die hij wil gaan kopen, en is de hele dag bezig geweest met de onderhandelingen over de prijs, vandaar de vertraging. Het is nog net licht genoeg om de woestijn in te gaan, dus we gaan om half vijf alsnog de Tatacoa woestijn in. Vanuit een appeltjes groene Jeep zien we een prachtig woestijnlandschap voorbij trekken. Het is gelukkig ook nog licht genoeg om foto’s te maken. Het is er zo mooi dat we het jammer vinden dat we dit niet van te voren wisten. Dan hadden we wat langer gepland hier, want je kan in de woestijn ook overnachten, je kan er kamperen en er zijn cabañas. Maar we hebben niet veel dagen meer voor ons visum in Colombia, dus we moeten door.

Na terugkomst maakt Olga weer eten voor ons. Bovendien heeft ze besloten dat we niet meer in de fabriek gaan slapen. Bij hun is het koeler. Ze hebben hun eigen bed afgestaan en dat al opgemaakt voor ons. Onvoorstelbaar hoe aardig en gastvrij de mensen hier zijn, wat een schatten! We hebben nu dus een erg goede nacht slaap ondanks de enorme regen die er die nacht valt.

De volgende dag nemen we afscheid van Olga, Luz en Pablo en vertrekken we weer uit Villavieja. Uiteindelijk is ons bezoek anders verlopen als gedacht, hebben we minder gezien dan gepland, maar hebben we wel weer erg leuke dingen meegemaakt. Meer foto’s zijn te zien in het fotoalbum van Villavieja.

Overige avonturen
Naast onze belevenissen in de Tatacoa woestijn hebben we nog meer gedaan en beleeft. Te veel om allemaal te beschrijven, vandaar een opsomming:

Met de brommertrein door de jungle
Er reed vroeger een trein naar San Cipriano. Maar er is geen weg naartoe, dus heeft de bevolking heeft daar zelf een oplossing voor gevonden. Zie het fotoalbum van San Cipriano, met filmpjes!

 

 

 

 

 

Oude graven met beelden in San Agustin
In San Agustin zijn graven met beelden gevonden van de indianen die hier woonden voor de Spanjaarden hier kwamen. Zie het fotoalbum van San Agustin.

 

 

 

Ondergrondse tombes in Tierradentro
Prachtig beschilderde tombes zijn te bezoeken in Tierradentro. Het ligt in een prachtige omgeving. Om de verste tombes te bezoeken moet er flink gewandeld worden. De ontbrekende wegwijzers zorgden voor een wat langere wandeling dan gepland. Dwaal mee in het fotoalbum van Tierradentro.

 

 

Indrukwekkende gotische kerk in Las Lajas
Maria is hier ooit verschenen. Ter ere daarvan is hier, in een prachtige vallei, een enorm indrukwekkende kerg gebouwd. Wij waren er op paaszondag, en het was er dus druk. Zie het fotoalbum van Las Lajas.

 

 

 

Einde aan bijna 3 maanden Colombia
We schrijven dit verhaal vanuit Quito, Ecuador. Ons 10e land van deze reis. Ook Colombia heeft weer langer geduurd dan gedacht, maar het was absoluut de moeite waard. Colombia is een aanrader, een prachtig land, met onvoorstelbaar vriendelijke mensen. Het slechte imago dat het land heeft is absoluut onterecht. Gevaarlijke gebieden zijn er, maar zijn eenvoudig te omzeilen. En dan blijft er ruim voldoende over om te genieten.

Groeten,
Bas en Eelco