Na het verlaten van de Caribische kust reizen we nu langs diverse plaatsje richting Bogotá. We bevinden ons in het departement Santander, en ze houden er hier typische culinaire gewoontes op na, zoals de gefrituurde reuzenmier hiernaast op de foto.

Mieren eten in Bucaramanga
Na een lange busrit van 11 uur kwamen we in onze eerste stopplaats, Bucaramanga. Geen grote toeristentrekker, maar gerieflijk genoeg om 2 dagen te blijven. We kwamen er wat laat aan, maar een erg aardige man hielp ons het centrum in en we vonden er een spotgoedkoop hotel (4 euro, gloednieuw, schoon, eigen badkamer en tv). De buurt was ook gezellig, we hadden veel aanspraak van de hoeren die voor het hotel liepen…..
Een bijzonderheid van deze streek zijn de Hormigas Culona. Dat zijn ENORM grote, gefrituurde mieren. Ze komen maar in één seizoen voor, en helaas we zijn er net te vroeg voor. Maar voor toeristen bewaren ze altijd wel een voorraadje, die ze dan tegen bijzonder hoge prijs verkopen. We hebben een hééél klein zakje gekocht, voor ruim 3 euro. We  hebben het opgepeuzeld: de smaak was wel aardig, niet om over naar huis te schrijven, wat we bij deze dan dus toch hebben gedaan. Foto´s van miereneten en Bucaramanga vind je hier.

Dagtocht naar Giron
Een dagtocht vanuit Bucaramanga is een ritje naar Giron, een historisch dorp. Beetje rondwandelen, ijsje eten, hapje eten. Het lijkt wel vakantie! Mee op vakantie? Dat kan in hetfotoalbum van Giron.

 

Kerststukjesmateriaal en culinair dieptepunt in San Gil
In San Gil hebben we het lokale park bezocht, een park vol met enorme grote en oude Ceiba´s. Ze hangen vol met een plant die in Nederland voor kerststukjes gebruikt wordt. Al dat engelenhaar in die hoge bomen geeft een bijzonder effect. Verder beleefden we hier in San Gil ons absolute dieptepunt op culinair gebied. In andere plaatsen in Colombia werden op straat zalige pizza´s gemaakt. Ik had wel weer zin in zo´n pizza, bas wilde een hamburger. Beiden waren niet om te eten, wat een smakeloze hap! Van deze hap hebben we geen foto´s van het park wel, in het fotoalbum van San Gil.

 

Antieke matrassen in bergdorpje Barichara
Onze volgende stop was Barichara, wederom een oud koloniaal dorpje. We kunnen ze ondertussen dromen, hoewel ze toch elk wel weer hun eigen karakteristieken hebben. We vonden er een leuke kamer, in het hostel van 2 oude dametjes, erg charmant. Alleen waren de matrassen net zo antiek als het dorp en de dametjes. We hebben voor het kleinste bed in onze kamer gekozen, daarvan was nog iets van een matras te herkennen. Reizen heeft zo zijn nadelen….. Zie de foto´s van Barichara in het fotoalbum.

 

Historisch wandelpad naar Guane
De voornaamste reden waarom we naar Barichara waren gegaan was omdat er een historisch wandelpad ligt naar een dorp verderop. Het pad is in de 19e eeuw aangelegd, en nu weer volledig gerestaureerd. Onderweg kruis je een paar keer de asfaltweg naar het dorp. Een oude vrouw die aan het pad woonde verkocht koud drinken. Je moest een heel eind haar erf oplopen, maar op haar veranda zat je zalig. We hebben er zitten babbelen met een man die er een biertje zat te drinken. Het bleek de man te zijn die haar (te voet) bevoorraadde. Volgens haar was het huis al meer dan 100 jaar oud. Het is gemaakt van houten twijgen waar aarde op gesmeerd is. Dit is de traditionele manier van bouwen hier (en overigens in heel centraal amerika), het is goedkoop, en zorgt zowel qua temperatuur als vochtigheid voor een goed woonklimaat. Uiteraard vallen er na verloop van tijd wel stukken uit de muur, maar dat wordt gewoon weer dichtgesmeerd. De afwerking gebeurd met kalk, waardoor de huizen er stralend wit uitzien. In het dorp zelf was het rustig, we hebben er wat gegeten, een drankje geprobeerd en zijn daarna weer teruggewandeld. De foto´s staan in het Guane fotoalbum.

Ontmoeting met een familie in Socorro
Tot nog toe hadden we keurig onze reisgids gevolgd, alle plaatsjes waar we heen gingen stonden beschreven in de Lonely Planet. Ze staan tenslotte niet voor niets in de reisgids. Nadeel is wel dat je een relatief platgebaand pad bewandeld. Daarom zijn we na allle koloniale architectuur pareltjes naar een niet-beschreven stad gegaan: Socorro. Volgens de locale toeristeninformatie de stad in dit district met de meeste historie. We hebben er een prachtig hotel gevonden, in het centrum, in een mooi groot oud koloniaal pand. De kamers zijn met tv, eigen badkamer, goede bedden, TV en inclusief ontbijt. En dat voor 7 euro per nacht! De eerste avond hebben we een beetje door het centrum gewandeld en in het park gezeten. En het is duidelijk, ze zijn hier niet veel toeristen gewend, want we worden continu aangestaard en nagekeken. Vooral ons ´No Soy Gringo, Soy Holandes´-t-shirt (betekent: ik ben niet amerikaans, ik ben nederlands) wekt veel gespreksstof op.
In het park werden we aangesproken door Ned, Heriberto en Theresa. En met hen hebben we nu al 2 dagen doorgebracht. Met Ned hebben we een wandeling gemaakt in de omgeving, we hebben verse cacaubonen gesabbeld, locale guarapa gedronken en ´meegeholpen´ op een tegelfabriek. We zijn met ze uit eten geweest in een lokaal restaurant waar de lappen vlees aan de steunbalken hingen. En gisteren hebben we de middag en avond doorgebracht bij Heriberto en zijn vrouw Theresa thuis. Ze willen graag hun Engels oefenen, en wij oefenen ons Spaans op hun. Bijzonder was de chocolademelk met kaas, een typisch lokaal gerecht van deze streek. De kaas moet smelten in de chocolademelk. Bijzonder! De familie gaat binnenkort emigreren naar Venezuela. De economische situatie is daar beter voor armere mensen. Volgens hen doet de communistische / socialistische president Hugo Chávez meer voor zijn bevolking dan de Colombiaanse regering. Over een maand willen ze al vertrekken, dus wie weet zien we ze ooit weer in Venezuela. De foto´s kan je zien in het Socorro fotoalbum.

Plannen
We willen nog naar één koloniale dorp, wel vermeld in de reisgids, dan hebben we wel weer genoeg koloniaal schoon gezien.  En daarna is het tijd voor de hoofdstad Bogotá!

Groeten,
bas en eelco