Het is ons gelukt, we hebben hier nu zo lang rondgehangen en geluierd dat we het carnaval van Barranquilla konden meemaken. Eigenlijk lag het niet op onze planning, want we wilden de Caribische kust van Colombia al eerder verlaten. Maar we kwamen in Taganga op zo´n lekkere, relaxede plek terecht, een frans aandoend hostel. En daar ontmoetten we zulke leuke nieuwe én oude vrienden, dat we er in plaats van 2 dagen nu al een week verblijven. Hierdoor kwam het carnaval binnen onze planning terecht en dat konden we niet laten liggen. Het is, na het carnaval van Brazilie, het grootste carnaval van Zuid-Amerika. Hoe je er na zo´n feest uitziet, zie je op het fotootje hiernaast….. dik onder het schuim en de maizena.

Eerst nog naar Parque Tayrona
Voordat we in Franse sferen verkeerden zaten we nog 2 nachten in Parque Tayrona. En ja, de foto hiernaast vertelt al hoe het daar was…. Je wandelt er met je spullen 2 uur door het park, naar het strand van El Cabo. En daar wacht je een campsite met hangmatten. En we zagen er ook weer allemaal vrienden en bekenden van onze Ciudad Perdida expeditie. Omri, Dar, Sabine, Frank en vele anderen. Dus dat werd weer gezellig hangmat liggen, kaartje leggen, pootje baden, zwemmen etc. Het was er perfect, op de bediening van het restaurant na. Zij hadden er de monopoly, en daar handelden ze ook naar. Je had echt mazzel als je je eten kreeg, en een glimlach moest je er maar bij fantaseren. Bovendien was het er aardig aan de prijs, en kreeg je meestal te weinig. Mocht je er dus heen gaan, neem dan je eigen eten mee! Maar het is er absoluut prachtig, zie de foto’s in het fotoalbum van Tayrona.

En toen franse (culinaire) sferen in Taganga
Na Tayrona gingen we naar Taganga, een prachtig vissersdorpje aan de Caribische kust. Echter, het voelt niet Caribisch aan, eerder mediteraan. En Filipe, een fransman, heeft er een fantastisch hostel opgezet. Het is er net zo prettig als op een goede franse camping. Een watertje, volop schaduw, hangmatten, een keuken, schoon en erg aardige mensen. We zouden er 2 nachtjes blijven om er een dag te duiken. Maar we hangen er nu al ruim en week rond. Eerst ontmoetten we er Rachel en Kilian, een Zwitsers stel. De avond dat we voor hen zouden koken kwamen ook Bruno en Lori (hallo, daar zijn we weer!) om de hoek kijken, de volgende dag was namelijk Bruno’s verjaardag. Voor zijn verjaardag heeft Lori voor Bruno een typisch Italiaans gerecht gemaakt, Gnochi. De dag daarna besloten Rachel en Kilian Alpenmacaroni te maken. De dag daarna hebben wij Gado Gado met sateh gemaakt. En om het geheel af te ronden hebben we de dag daarna 3 Kg vis gehaald en gebarbequed. Dit al werd veelal gelardeerd met ruime hoeveelheden wijn, dus ook in culinair opzicht voelde het dus aan als camping in frankrijk. Vaak werd de maaltijd nog met anderen gedeeld, eens met 3 andere zwitsers, een keer met een italiaan, en toen met een nederlanse familie die deels in Colombia woont. Gezelligheid kent geen tijd. De vele eetfoto´s kan je zien in het fotoalbum van Taganga.

Carnaval in Barranquilla
Barranquilla zelf is helemaal niet interessant voor toeristen. Een grote, kale stad zonder bezienswaardigheden. Echter, één maal per jaar verandert dat en wordt er het, op één na grootste carnaval van Zuid-Amerika gehouden. Door ons getreuzel in Taganga kwam het nu perfect in onze planning terecht, en we hadden ook een leuke groep om er gezamelijk heen te gaan. Niet alleen gezelliger, ook veiliger. Want dit soort evenementen trekken niet alleen een hoop feestgangers, maar ook een hoop zakkenrollers en ander gespuis aan. We besloten er als dagtrip heen te gaan, ’s ochtends heen, ’s avonds weer terug. En we gingen op zondag, de dag van de grote parade.

Bijna opgelicht met de kaartjes voor de tribune
We waren binnen 3,5 uur op de plek van de parade. Daar werden kaartjes voor de tribune verkocht. Kleine standjes hadden ook stoeltjes, die kostte 7.000 a 15.000 pesos (3 a 6 euro). Mannen verkochten ook kaartjes voor de grote tribune voor 15.000 pesos. We hadden ze bijna gekocht, tot we besloten te kijken of je met die kaartjes de tribune wel opkon. Terwijl we naar de ingang liepen greep de politie de kaartjes van de verkopers en gaf ze aan ons. Het bleken gratis, gesponserde kaartjes te zijn, niet bestemd voor de verkoop. En zo kwamen wij gratis op de Maggi-tribunes terecht, wat een feest, gratis zitplaatsen met gratis Maggi-soep!

Veel lol met schuim, maar een tamme parade
We moesten redelijk lang wachten op de parade, maar die tijd werd volop benut door het publiek om elkaar en ons te bespuiten met schuim uit spuitbussen. Lachen! En op de tribune speelde ook een band lekkere samba, salsa en andere swingende nummers, dus het wachten viel niet zwaar. Helaas viel de parade wat tegen, we hadden het bruizender en grootser verwacht. Het was ´wel aardig´, maar niet fantastisch. Na de grootse berichten waren we wat teleurgesteld. We hadden meer feest verwacht, meer dansende mensen. Maar nee, niet hier. Het bleek ook een beetje dat we op de verkeerde plek daarvoor zaten, de grote parade was meer voor het gezin.

Op zoek naar het echte feestwerk
Niet getreurd zijn we op zoek gegaan naar het heftigere werk, en we hebben het gevonden. Met behulp van een taxi-chauffeur (met z´n 6-en in een 30 jaar oude Renault 12 is geen enkel probleem hier) kwamen we bij de bruizende straatfeesten terecht.

Een terras en cafe vol dansende en drinkende mensen. En hier was het gooi, smijt en spuitwerk nog veel heftiger. Nog tijdens ons eerste biertje waren we al het doelwit van het halve terras en zaten we onder het schuim en de maizena. Vreselijk gelachen. De muziek was bruizend, we hebben gedanst, gesjanst en teruggevochten tegen de schuimspuiters. Minder lachen was toen ik merkte dat iemand met zijn vingers in mijn broekzak zat en probeerde mijn fototoestel te jatten. We hadden nog getwijfeld of we het mee moesten nemen, maar besloten de gok te wagen. Ik greep zijn vingers en draaiden ze volledig om. Hij reageerde totaal niet, en was dus zo schuldig als wat, anders reageer je wel anders. Ik werd zo kwaad dat ik ´m bijna een knal voor zijn kop wilde verkopen. Bas kwam tussenbeiden, en na een afkoelperiode zijn we weer verder gaan feesten. Helaas daarna was het weer raak, en ze hadden mijn kleingeld gerold. Het grotere geld zit in een zakje aan de binnenkant van mijn broek, de schade viel dus wel mee, maar het werd er niet leuker op. Ook het gooi en smijtwerk werd wat grimmiger, dus we besloten snel van deze plek weg te gaan, het was leuk geweest, letterlijk en figuurlijk. Met de taxi zijn we naar het busstation gebracht, waar we nog 1,5 uur op de bus moesten wachten. Maar gelukkig werd daar in de buurt ook gefeest, en hebben we daar nog even vreselijk raar gedaan op allerlei buurtfeesten. De bustocht terug was snel voorbij, want we hebben de volledige 2 uur geslapen. Moe, maar vreselijk voldaan! Meefeesten kan zonder moe te worden in het fotoalbum van het Carnaval van Barranquilla.

Plannen
We gaan de kust verlaten, langzaam zullen we Colombia zuidwaarts intrekken. Waar we precies heen gaan, dat zien jullie in het volgende artikel wel. Gegroet!

Bas en Eelco