In ons vorige bericht meldden we nog dat we relatief snel Honduras zouden verlaten. Ons toegestane verblijf verliep en verlengen was duur en lastig. Hierdoor moesten we La Mosquitia overslaan, een gebied dat volgens de gidsen duur zou zijn, lastig te bereizen (lees: kost veel tijd), vol met muggen, heet en vochtig. Echter, door de enthousiaste verhalen van Bruno en Lory (het Zwitsers/Itialiaanse stel dat we in Guatemala ontmoet hebben) raakten we toch geïnteresseerd in La Mosquitia. De meeste toeristen gaan er aan de Honduras kan van La Mosquitia in en weer uit. La Mosquitia loopt echter door tot in Nicaragua en er is een grensovergang. De gidsen geven echter heel weinig informatie over dat gebied over accomodatie, vervoer en voedsel. Ook het touristenbureau in Trujillo kon ons geen informatie geven. Hierdoor werd het voor ons wel steeds interessanter! Dus toch ons visum verlend in Trujillo, voorraad ingeslagen en voldoende geld opgenomen voor één van de absolute hoogtepunten van onze reis tot nu toe! Er is te veel gebeurd om alles te vertellen, wel zal ik enkele hoogtepunten vertellen, de rest kan je bekijken in de ruim 250 foto´s die we hebben genomen!

Alleen de heenreis al!
Er zijn 2 manieren om naar La Mosquitia te reizen. Makkelijkst is met het vliegtuig. Goedkoper, minder comfortabel maar véél leuker is boven een pickup over dirtroads, over het strand, dwars door riviertjes en Garifunadorpjes. Alle bagage  ging bovenop het dak van de cabine, Bas zat voorin met nog 3 anderen en ik zat samen met 5 Spanjaarden, wat lokale bewoners bovenop de rest van de lading. Je moet je beschermen tegen zon, zee, zand, stof en regen, maar wat een reis! Daarna met een pipante (smal houten bootje) verder naar Plaplaya, terwijl de spanjaarden verder gingen, want zij hadden slechts een week voor La Mosquitia. Foto´s van de rit zie je hier.

Bij Sedy´s place in Plaplaya
Sedy en haar familie hebben een prachtige plek aan de rivier in Plaplaya. Wij sliepen er in een eenvoudig huisje, eten maakte Sedy voor ons klaar (bonen, vis, rijst, platanen) en ´s avonds was er 3 uur stroom. De temperatuur viel mee, en de muggen ook. We voelden ons best prettig daar! Zwemmen in de rivier met de kinderen, ´s nachts op zoek naar eierenleggende Leatherbackschildpadden (niet gevonden) en een beetje lezen. Het leven was er lekker! Oma maakte ons ´s ochtens wakker door een zak met mango´s door het raam naar binnen te steken. En er was zelfs redelijk koud bier te koop. De Moskitia was zo slecht nog niet! Geniet mee met de foto´s van Plaplaya.

Wachten in Raistá op meer toeristen
Na 3 nachtjes Sedy zijn we richting Raistá gevaren. Een mooie tocht lang een een strip land van zo´n 100 a 200 meter breed met aan de ene kant de zee en aan de andere kant Laguna Ibans. Op die strip liggen allemaal Garifuna dorpjes waarvan Raistá er één van is. Raistá is bovendien dé startplek voor een bekende trip naar Las Marias, de verste nederzetting stroomopwaarts de Rio Platano op. Vervoer is echter duur, doordat alles wat van buiten moet komen (zoals benzine) via bootjes moet worden gebracht. We hebben in Raistá dus een paar dagen gewacht op andere toeristen, om met hen een bootje te kunnen delen naar Las Marias. Na 3 dagen kwamen Andre en Juliana uit Duitsland en wilden best met ons de boot en de kosten delen. Foto´s van Raistá en hoe we er kwamen staan hier.

Regen op de heenweg, naar Las Marias, regen op de excursie en regen op de terugweg
De bootjes die we kregen werden steeds wankeler. En de rivier wilder en dan nog regen erbij ook! De heenweg was achteraf gezien nog het droogst. Af en toe tropische stortbui, maar tussendoor droog. Las Marias was minder jungle als we hadden verwacht. En dat gold overigens voor de hele tocht. Er wordt aardig gekapt door de bevolking. We sliepen weer in een huisje aan de rivier, dus lekker zwemmen in kraakhelder water en daarna aan tafel: bonen, rijst, jonge kaas en eieren. En zelfs hier was weer bier, niet zo koud als bij Sedy, maar toch! De volgende dag hebben we een tocht gemaakt met nog kleinere pipantes, voortgestuwd door 2 man voorop met poolstok en 1 man achterin met peddel. De nacht ervoor regende het hard, en ook ´s ochtends regende het nog lekker. Dus met plu en regenjas in de pipante over een steeds wilder wordende rivier, want de regen moet ergens heen! Onze bemanning was echter nog erg jong, en hoewel ze duidelijk ervaren waren in het pipante-varen, waren ze nog niet zo sterk. Ze werden dus moe en begonnen fouten te maken, ze gleden uit, lieten de stok vallen etc. En dat in de regen op een wilde rivier. We hadden gelukkig het fototoestel in een waterdichte zak, dus veel zorgen maakten we ons net, maar een avontuur was het wel! We hadden gelukkig niet de hele dag regen, dus van de lunch en de terugtocht hebben we met droog weer kunnen genieten. Dat gold niet voor de terugweg vanaf Las Marias. Dat begon droog, maar dat veranderde snel. Bakken met regen kwamen naar beneden en het hield niet op. In het begin was het lachen, zie de foto van André en Juliana. Maar het werd al snel koud met de continue stroom water en harde wind. Na 4 uur kwamen we aan bij een meer en werd het droog. Daar sloegen echter de boeggolven over ons en onze bagage heen. We moesten continu hozen om niet te zinken en totaal doorweekt kwamen we aan in Brus Laguna. Ons volledige regenavontuur kan je meebeleven in het fotoalbum van Las Marias.

Bas d´r schoenen gestolen in Brus Laguna
In Brus Laguna hebben we onze spullen te drogen gehangen op de veranda van ons hotelkamer en hebben we de goede afloop van 3 dagen regen gevierd met biertjes en voetbal kijken (Honduras – USA). Die nacht zijn echter Bas d´r (goedkopen, stinkende) schoenen gestolen. Onze eerste ´slechte´ ervaring op onze reis. In Brus zaten echter nog meer toeristen en van een lief stel uit Canada kreeg bas hun (ook natte) schoenen. Erg aardig van ze! Foto´s van Bruz zie je hier.

Met de speedboot ver de Rio Patuca op
Vanaf Brus houdt de informatie in de reisgidsen op, en vervoer bleek inderdaad lastig en duur. Er waren geen collectivo´s (gedeelde boten) en een privéboot huren was nog duurder dan vliegen. We wilden naar Ahuas en besloten dus te wachten op een collectivo, waarvan niemand wist wanneer de volgende zou komen. We hadden net de was gedaan en opgehangen toen een jongen ons kwam halen, want er was een boot die onze gewenste richting op ging en waar we mee mochten. Het bleken projectmedewerkers te zijn die voor een drinkwaterproject 4 dagen op weg waren om 2 handtekeningen op te halen van de dorps-cheffen. We mochten gratis mee en gingen nog verder de Rio Patuca op dan we oorspronkelijk van plan waren. En waar de meeste bootjes een 15 Pk motor hebben, hadden deze mannen een 75 Pk motor, dus we spoten de rivier over! Maar ook nu weer regen, en met die snelheid was het dus weer kou lijden. Ze brachten ons in Krausirpe, waar we sliepen en aten bij de Cubaanse medische post. Goed voor de contacten, want we waren welkom in Cuba als zij daar over een jaartje weer terug zijn. De dag erna gingen de mannen al weer vroeg terug, dus weinig tijd om het dorp te bekijken (maar toch nog wat foto´s van Krausirpe  gemaakt). De volgende stopplaats was Wampusirpi. Daar hebben we langer doorgebracht en overnacht bij een missiepost, en alle dagen regen! Zie de foto´s van Wampusirpi.

Veranderend landschap bij Ahuas
Met in totaal 16! toeristen zijn we vanaf Wampusirpi naar Ahuas de river afgedaald, 7 spanjaarden, en 7 amerikanen. Die laatste waren met een zelfgebouwd vlot komen aandrijven in Wampusirpi! De tocht naar Ahuas was onze eerste droge boottocht, wat een luxe, lekker kabbelend de rivier af, hmmm!!! Na aankomst moet je en uurtje lopen en dan verandert het landschap van oerwoud naar vlaktes met savanne en moeras, onvoorstelbaar. Hoogtepunt in Ahuas was het bed: te klein in lengte en breedte. Het stortte ook nog in omdat ik het door mijn lengte uitelkaar drukte. Bovendien was het er erg heet, dus ik was blij dat we er vroeg uit moesten voor het vliegtuig. Want we wilden nu een keertje vliegen, om op die manier La Mosquitia eens van boven te bekijken. Normaal scheelt dat ook nog tijd, maar het was maar goed dat we het daar niet voor deden. We hebben 11 uur moeten wachten op een tochtje voor 20 minuten. Maar in een fantastische rammelbak, bij elkaar gehouden door tape, met regen en windstoten, vlogen we over oerwoud, rivieren en moerassen naar Puerto Lempira, de grootste stad van La Mosquitia. Vlieg mee met de foto´s van Ahuas en de vliegtocht.

De grens over en Nicaragua in
In Puerto Lempira hebben we alles voorbereid voor de grensovergang naar Nicaragua. Geld opgehaald, uitreisstempels gehaald bij de migratiedienst en toen met een pickup naar de grens (zie de foto´s van Puerto Lempira). Toen weer met een bootje de grens over (letterlijk, want die rivier, de Rio Coco, vormt de grens) naar onze eerste dorpje in Nicaragua: Waspan (zie foto´s van Waspan). Vanaf daar naar Puerto Cabeza (zie foto´s Puerto Cabeza), en vanaf daar met een lange (van 9:00 tot 23:00), stoffige busrit (zie foto´s van deze tocht)over een onvoorstelbaar slechte weg naar Rio Blanco om vanaf daar weer met de bus naar Matagalpa te gaan. En daar zitten we dan nu, en genieten weer van alle voorzieningen zoals  restaurants, markten met groente en fruit, electriciteit en internet. En daarmee is dus een einde is gekomen aan ruim 3 weken door de jungle, moerassen en savannes van La Mosquitia. Een fantastische ervaring door een uniek gebied!

Routes door Honduras en  La Mosquitia
Onze route door Honduras en de route door La mosquitia in meer detail  kan hier bekijken.

Onze plannen
Via wat leuke plaatsen hier in de bergen van Nicaragua gaan we nog even terug naar Honduras, naar de hoofdstad (Tegucigalpa) en omgeving. Dan weer terug naar Nicaragua om o.a. Leon, Masaya, Managua en Granada te bezoeken. Het ziet er allemaal erg leuk uit, we hebben er zin in!

Groeten,
Bas en Eelco