Oke, het is niet onze foto hiernaast, maar we hebben wel een walvishaai van zo dichtbij gezien! Een ongelooflijke ervaring die wij mochten beleven op Utila. Een absoluut hoogtepunt aan deze warme, door muggen en zandvlooien vergeven kust van Honduras. Vóór Utila zaten we in La Ceiba, en na Utila in Sambo Creek en Trujillo. Vanuit dat laatste stadje schrijven we dit verhaal over ons wel en wee aan de Caribische kust van Honduras.

Voor ons geen Garifuna dansen in La Ceiba
De plaatsnaam komt van een oude grote boom waar vroeger de bevolking samenkwam en handel werd gedreven. Er staat nog steeds zo’n boom, maar of het dezelfde is weten we niet. La Ceiba is vooral belangrijk omdat het de haven is waarvandaan de boten vertrekken naar de toeristisch belangrijke eilanden Utila en Roatan. Ook is het hier goed feesten, althans, dat hadden we van anderen gehoord. Met name in het weekend kan je er de nacht wegdansen op Garifuna muziek. Wij zijn hier echter een beetje ziekjes geweest, Bas has last van haar maag, en ik was verkouden en had hoofdpijn. Van eventuele Garifuna feesten hebben wij dus niets gemerkt want we lagen te bed. Rechts op de foto zie je 1 van de disco’s waar het in het weekend allemaal schijnt te gebeuren.

Oude glorie van de Standard Fruit Company
Je merkt in La Ceiba dat het hier vroeger goed leven moet zijn geweest voor de blanken van o.a. de Standard Fruit Company. De Amerikaanse bedrijven bezaten hier heel veel land en waren ook bepalend voor de politiek en economie van dit land. Die invloed en macht van Amerika is er nog steeds, en kennelijk is het leven hier ook nog steeds zeer aangenaam voor enkele zeer welgestelden. Want vlak naast de verder armetierige bebouwing van La Ceiba liepen we plots een prachtige wijk in. En we werden er ook weer snel uitgebonsjourd, prive-terrein! Jammer, want het zag er prachtig uit, mooie grote koloniale huizen met prachtige bomen en lanen. Helaas geen foto’s kunnen nemen hiervan. Wel van de treinen van vroeger, die nu tentoongesteld staan in het park. Grappig is dat nu de rails gebruikt wordt voor eetstalletjes. La Ceiba zelf is verder niet zo’n erg mooie stad, en ook het strand is nog niet van hoog bounty gehalte. Dus vanaf hier was het voor ons ook voornamelijk de haven richting de eilanden. La Ceiba kan je zelf bekijken in het fotoalbum van La Ceiba.

DEET en babyolie op Utila
Er zijn 2 toeristisch belangrijke eilanden hier, Roatan en Utila. De eerste is voor de wat rijkere toeristen en heeft wat duurdere accomodaties. De tweede is meer voor de rugzaktoeristen. Raad eens naar welk eiland wij zijn gegaan? Utila dus inderdaad. Maar voor rugzaktoerist of voor rijke amerikanen, beide eilanden staan bekend om hun fantastische onderwaterwereld en het is de goedkoopste plek ter wereld om te duiken! Dat klinkt allemaal fantastisch, maar deze paradijzen komen wel met 2 grote nadelen: muggen en zandvlooien. Tegen de muggen hebben we ondertussen DEET, maar dat werkt niet tegen zandvlooien. We zagen nog voor Utila al mensen door Honduras reizen met de enkels nog vol zandvlooienbeten. Iedereen kijkt dus uit naar de eilanden, maar ziet er ook tegenop. Maar er bleek een remedie: babyolie! Raar, maar het werkte! Dus ’s avonds, als de muggen en zandvlooien opkwamen smeerden we ons eerst in met babyolie, om er vervolgens een laag DEET overheen te spuiten. Het was wat werk, en alles plakt, maar GEEN last van beesten!

Ik zie een walvishaai!
Wij vonden een duikschool met eigen hostel en eigen aanlegplaats. Ideaal, zo uit ons bedje gekomen een duik in het warme water van de Caribische zee, zalig. Iets minder zalig ging het duiken voor mij. Met Bas ging het klaren (het op gelijke druk brengen van de holtes in je hoofd met de waterdruk) goed, maar bij onze 2e duik kreeg ik enorme hoofdpijn bij het dalen. Ik besloot dus niet meer te duiken, maar Bas wilde nog wel een keer. De volgende dag ging ik dus alleen mee om te snorkelen, ook leuk! Ik kreeg echter van 1 van de divemasters een masker op sterkte, en wat een verschil! Nu zag ik ook eens (goed) wat er zich onder water afspeelt. Tot dan toe vond ik duiken best leuk, maar had nog nooit gezien hoe mooi het daadwerkelijk was omdat duikbrillen op sterkte moeilijk te huren zijn. Maar nu…. WAUW!!! En vervolgens kwam het mooiste van ons verblijf op Utila. De kapitein ging op zoek naar een Walvishaai. Op een plek met veel springende vissen moesten we ons klaarmaken om met masker en vinnen in het water te springen. Op hun teken sprongen we het water in en zagen…. iets onvoorstelbaars, alsof we life op Discovery Channel zaten: een 10 meter grote walvishaai trok aan ons voorbij!! Volgens traditie moet elke duiker die de haai heeft gezien de kapitein 100 Lempira (ongeveer 4,5 Euro) geven, maar dat hadden wij er graag voor over! Wauw!! En ik had mijn duikbril op sterkte, ik kon dus echt zeggen ‘IK ZAG EEN WALVISHAAI!!’ Foto’s hebben we zelf niet kunnen maken, we hebben dus van wat andere sites ‘geleend’. Het toont wel hoe we het zelf echt gezien hebben, en hoe groot dat beest is. Jullie kunnen Utila bekijken zonder dat je babyolie en DEET hoeft te gebruiken, hier in het fotoalbum van Utila.

Wel disco in SamboCreek, maar geen Cayos Cochinos
Na Utila volgden we de kustlijn richting het oosten om in Sambo Creek neer te strijken, een Garifuna dorp aan zee. Het zou vanaf hier mogelijk zijn om naar de Cayos Cochinos (ook wel genaamd the Hogs Islands) te varen. Dat zijn prachtige bountyeilanden , veelal onbewoond, waar je kan overnachten op het enige bewoonde eiland bij Garifuna vissers. Helaas… vroeger was de oversteek zo’n 4 dollar. De Garifuna vissers zijn echter goed met hun tijd meegegaan en vragen nu 36 dollar per persoon. Dat is ons even teveel van het goede voor een boottochtje van ongeveer een half uur. Jammer…. Sambo Creek zelf was een rommelig dorpje aan een prachtige zee. Ons hotel bleek ook de locale disco te zijn en besloot daar al om 11:00 ’s ochtends mee te beginnen. Wij zijn op zoek gegaan naar een iets rustiger plekje, wat we vonden bij een restaurant met ligplaatsen. Daar gaven Garifuna kinderen een showtje weg, onvoorstelbaar. Kleine meisjes (5 a 7 jaar oud) die op de drumbeats van 2 jongetjes zwaar sensueel met de heupen en kontjes beginnen te zwaaien en te kronkelen. Helaas geen filmpje van gemaakt voor jullie, wij waren te geschokt#$#@!! Raak ook geschokt door het fotoalbum van Sambo Creek.

Venco en Columbus op de stranden van Trujillo
De standen beginnen hier eindelijk een bounty-karakter te krijgen, nog niet spierwit, maar wel mooi met palmbomen en al. We besluiten hier dan ook de Venco-dropjes, die we van Harold en Ietsje hebben gekregen, te vereeuwigen op het strand. Want het mag dan heet zijn, we genieten elke dag van ieder één dropje! Op dezelfde stranden kwam in de 16e eeuw Columbus aan land, op zijn 4e en laatste reis. Ook schijnt hier toen de eerste katolieke mis te zijn gehouden van Amerika. Columbus staat hier nog steeds op de uitkijk, althans, een beeld van hem. Hij staat te wijzen naar zee, maar het lijkt wel alsof hij de hitler-groet brengt, beetje typisch. Bas heeft hier erg last van warmteuitslag. Erg leuk dus, zitten we bij mooie stranden, kunnen we niet de zon in. Wij zijn niet gemaakt voor de tropen! Dat scheen niet te gelden voor de Nederlandse piraten, die hier de kusten destijds onveilig maakten. Zij hadden het gemund op het goud en zilver dat de Spanjaarden vanaf hier verscheepten naar Europa. Diezelfde piraten hebben destijds Trujillo met de grond gelijk gemaakt waardoor het ruim een eeuw onbewoond is gebleven. Het huidige Trujillo krabbelt langzaam weer op van een andere ramp, namelijk orkaan Mitch. Die heeft hier in 1998 hard toegeslagen. En ondanks dat ze hier de mooiste stranden hebben van de hele kust zijn de toerisme nog niet echt terug op het oude niveau. Zie met eigen ogen wat de toeristen missen in het fotoalbum van Trujillo.

Visum voor maar 30 dagen, dus nog 12 dagen Honduras?
Het blijkt dat alle andere grensovergangen 60 dagen geven voor Honduras, maar waar wij zijn binnengekomen geeft men maar 30 dagen. Verlengen kan wel, maar is duur en tijdrovend. Maar we hoorden op Utila dat de immigratiedienst daar deze ‘fout’ van de grensovergang gratis hersteld naar 60 dagen. Helaas was de immigratiemeneer niet aanwezig, maandag pas weer.  Daar wilden we echter niet op wachten. Ook hier in Trujillo zijn we dus naar de immigratiedienst gegaan, en raad eens…. ook dicht! Deze is woensdag weer open. We hebben dus geen geluk met immigratiediensten en het lijkt er dus op dat we vanaf nu (11-7) nog 12 dagen om de rest van Honduras te bekijken. Op zich geen probleem, maar we hadden graag iets meer ruimte willen hebben. Over de de rest van Honduras hopen we jullie volgende keer te laten meesmullen.

adios amigos
Bas en Eelco