Zodra onze kleren droog zouden zijn zouden we toch écht vertrekken uit Santa Ana, dachten we….. Maar zoals je begrijpt liep dat toch weer anders. Het hostel van Javier in Santa Ana was zo lekker comfortabel, alsof je thuis was, dat we uiteindelijk toch nog een paar dagen zijn gebleven. En elke dag nam Javier ons weer mee uit eten en op sleur naar weer een ander dorpje of bezienswaardigheid. Uiteindelijk hebben we ons toch kunnen losrukken en zijn we onze route door El Salvador gaan afmaken, met als gevolg dat we morgen naar Honduras gaan. Wat we in tussen tijd van El Salvador hebben gezien volgt hieronder.
Dagtrips vanuit Santa Ana met Javier 
Javier ontpopte zich als goedige oom die niets te veel is. Bas deed maakte een flyer voor zijn hostel voor hem, en daar wilde ze niets voor hebben. Daardoor voelde hij zich zo schuldig dat hij ons steeds mee uit lunchen nam en daarna weer een ander leuke locatie met ons bezocht. Zo zijn we met hem zijn we naar de koffieplantage van zijn familie gegaan (waar hij vervolgens vast kwam te zitten met zijn auto), naar Izalco en naar de nachtmarkt van Nahuizalco. Daar zou, volgens onze reisgids de martk worden verlicht door kaarsen. Nou, de 21-eeuw is daar ook gearriveerd, want de TL balken hadden hun intrede gedaan. Jammer, maar evengoed een leuke markt met kermis.
De derde dag had Javier een tochtje naar het meer van Coatepeque. Heel vroeger had zijn familie er een huis, maar dat huis staat nu onder water, zie de zwart wit foto in het album, een heel bijzonder huis. We komen er langzaam achter dat zijn familie erg rijk was en erg belangrijk was. Zo heeft zijn overgrootvader het ziekenhuis hier opgericht en zijn ze erg belangrijk geweest bij de ontwikkeling van de koffieplantages. Het familiebezit is in de loop der jaren echter versnipperd over de vele kinderen. Zo hebben ze nog steeds een bungalow aan het meer, maar dat is van 11 mensen, en niemand wil er geld in steken, met als gevolg dat het niet gebruikt wordt en staat te verpieteren…. Na dit huis bezocht te hebben zijn we naar het hotel van een vriend gegaan. Daar hebben we lekker gezwommen, biertjes gedronken en nog 2 nederlanders herontmoet en zagen we de zon ondergaan. Het was weer een zware dag! De dagtrips hebben we allemaal toegevoegd onder de Ruta de Las Flores album, hoewel niet alle plaatsjes daar onder vallen.
Meer van Santa Ana 
Door ons langere verblijf in Santa Ana is het ook nog gelukt om het Teatro de Santa Ana van binnen te bekijken, en we moeten toegeven, het is het mooiste theater dat ik ooit gezien heb. Het licht was te minimaal voor mooie foto´s, en de restauraties waren nog in gang, maar in het album van Santa Ana kan je een kleine indruk krijgen. Daarin wat opnames van de kunst in het hostel van Javier, sommigen van zijn hand, anderen van vrienden van hem. Oorverdovend, maar wel komisch, waren de diverse Disk-Jockeys die bij allerlei witgoedwinkels en meubelzaken staan. Met enorme luidsprekers spuien ze de muziek en reclame over de straat, en dat dan 3 man sterk dicht bij elkaar!
De sigaar in Cojutepeque, slapen met een kakkerlakkennest
Eindelijk losgerukt uit Santa Ana zijn we naar Cojutepeque gegaan, bekend om zijn sigaren. Althans dat stond in 1 van onze gidsen, verder wist niemand hiervan. En de eerste dag dat we aankwamen was er geen sigaar te zien. Maar die zouden de volgende dag, ´s ochtens wel aanwezig zijn. We hadden een schoon hotel gevonden, dachten we. Eerst kwamen we in een soort hoerenhotel terecht (waarom noemen ze dat turist-hotel?), maar daar verwezen ze ons keurig door naar Hotel Familiar. Nou, nu weten we wat voor Familiar, een kakkerlakkenfamiliar. De kamer zag er schoon uit, maar achter een houten schot aan het hoofdeind kwamen ´savonds de kakkerlakken eens een kijkje nemen. Brrrrr!!! Jakkies!!! Grote joekels, en heeeel veeeel kleintjes. Maar een ander hotel was geen optie meer (we hadden al betaald en het was inmiddels al laat), dus 3 x slikken en maar ´rustig´ gaan slapen. We hebben de ergste kieren dichtgepropt met wc-papier en het bed zo ver mogelijk van de muren af gezet. En, uiteindelijk best redelijk geslapen, maar we waren blij weg te kunnen. En ja, er waren de volgende dag sigaren op de markt, waarvan ik de eerste `s avonds in Alegrìa heb opgerookt. Van de kakkerlakken geen foto`s, alleen wat sfeerplaatjes uit Cojutepeque.
Alegría in de mist 
Ons volgende station was Alegria, een mooi bergdorp met een plaatje van een vulkaankratermeer. We gingen er iets te laat heen, zodat het zonnetje zich niet meer zo erg liet zien. Maar de intrekkende mist was minstens zo mooi! We concludeerden hier dat we ons ritme zullen moeten gaan aanpassen aan het regenseizoen. Het is ´s ochtends namelijk vaak nog prachtig weer, maar rond een uur of 1 begint het te betrekken en vaak onvoorstelbaar hard te regenen. Hier moeten we dus met onze activiteiten rekening mee gaan houden.
Schrikken in San Miguel
De derde stad van El Salvador heeft dermate weinig bijzonders, dat het de moeite van het overnachten niet is. We zouden even wat post versturen en even internetten. En dat leverde een schok op, want een mailtje van mijn oom Jan vertelde dat mijn zusje op de intensive care had gelegen met diabetes klachten. Maar we hoefden ons geen zorgen te maken, want alles was nu onder controle. Snel hebben we Skype geinstalleerd en zijn we gaan bellen. Maar de verbinding was zo zacht, dat het nauwelijks te doen was. En dan is het toch ver weg…. Gelukkig lukte het later in Perquin wel, en was alles (relatief) goed met haar. Straks gaan we weer bellen. Lang leve SKYPE!!! San Miguel had evengoed toch nog 3 leuke fotomomenten, waarvan ééntje speciaal voor Naomi, de oudste dochter van Rob en Manon.
Erg onder de indruk in El Mozote 
Onze laatste stop in El Salvador is Perquin, waarvandaan we ook El Mozote hebben bezocht. Perquin was een bolwerk van de FMLN verzetsbeweging en heeft onder andere een museum met de studio van de verzets radio `Venecemos`. Vlakbij ligt El Mozote. Daar heeft in 1981 een ware slachting plaatsgevonden. Het door de US getrainde doods-eskader Atlacatle Battalion heeft destijds het volledige dorp uitgemoord, 900 mannen, vrouwen en kinderen vonden hier de dood. Op één plek heeft men de lijken van 132 mensen gevonden, waarvan 121 kinderen. Het dorp begint nu langzaam weer op te krabbelen en er zijn 2 monumenten opgericht. Toeristen worden langzaam toegestaan. Wij hebben er een bezoek aan gebracht en dat was bijzonder indrukwekkend. Een man die er aan het werk was legde e.e.a. aan ons uit. Bij het monument waar ze de vele kinderlichamen hebben gevonden werden we beiden even erg stil….. Na dit indrukwekkends zijn we al lopend en liftend naar Rio Sapo gegaan, een prachtige rivier met vele watervallen. Even bijkomen van de indrukken.
Einde El Salvador
Morgenochtend is het vroeg op, want de bus vertrekt om 7:00 richting Honduras. Er gaat er nog eentje, om 12:45, maar die kan meestal de grens niet bereiken door de enorme waterstromen over de weg. Als alles goed gaat is dit dus het laatste bericht uit El Salvador. Al met al iets meer dan een maand in dit kleine land doorgebracht. Indrukwekkend, soms erg verdrietig, maar met onvoorstelbaar vriendelijke mensen is het absoluut de moeite waard om te bezoeken.
Adios compañeros!
Bas en Eelco